MUSEO NACIONAL DO AZULEXO - LISBOA

 MUSEO NACIONAL DO AZULEXO 

LISBOA

Museo Nacional do Azulexo
     O Museo Nacional do Azulexo é un museo estatal portugués situado en Lisboa, un dos mellores museos do mundo no seu xénero.

     Mostra a evolución deste importante apartado das disciplinas da cerámica, especialmente arraigada en Portugal.

Edificio
     O museo está situado no convento da Nai de Deus, fundado por Dona Leonor, viúva de Juan II en 1509. É un edificio de estilo manuelino, cunha destacable igrexa que foi restaurada durante o reinado de Juan III, seguindo o deseño orixinal renacentista. A decoración barroca do monumento foi engadida por José V.

     A igrexa da Nai de Deus foi finalizada a mediados do século XVI, pero foi aos dous séculos de estar construída cando se lle engadiu a súa rica decoración, baixo mandato do rei Juan V. O altar rococó que a preside foi engadido despois do terremoto que arrasou Lisboa en 1755.

Claustros
     O mosteiro conta con dous claustros, un máis grande de estilo renacentista, obra de Diogo de Torralva, nas súas dúas plantas exhíbense azulexos do século XVIII. Hai outro claustro máis pequeno, o claustro manuelino, que é parte do convento orixinal.

     Este claustro está decorado con azulexos de belos motivos xeométricos que foron engadidos durante as reformas do século XVII e actualmente están integrados como parte da exposición permanente do museo.

Portal
      Unha antiga porta que daba acceso á igrexa, foi reconstruída no estilo manuelino orixinal a través dun cadro.

Coleccións
      O museo mostra unha colección de 7000 pezas que abarcan azulexos españois, holandeses, ingleses, alemáns, belgas e sobre todo, portugueses de estilos árabe, oriental, rococó, barroco, renacentista, modernista, pombalino, neoclásico, romántico, ecléctico, industrial, e moderno que se expoñen a modo de cadros polas paredes de todas as salas antes nomeadas.

     Entre as pezas destaca o de Nossa Senhora dá Vida, parte dun altar de mayólica de estilo renacentista, que representa a adoración dos pastores.

     O museo ademais de azulexos exhibe cerámicas, gravados e ferramentas de olería. Na colección permanente están expostas obras dos mellores autores de azulexos de todos os tempos e manufacturas das fábricas e talleres máis importantes de España e Portugal.

Organización do museo
    Planta baixa. Expóñense azulexos desde a súa introdución ata o século XVII:
        Sala 1 - Os primeiros azulexos
        Salga 2 - Azulexos árabes
        Sala 3 - Azulexos do século XVI
        Sala 4 - Azulexos do século XVI
        Sala 5 - Azulexos do século XVI
        Sala 6 - Azulexos do século XVII
        Sala 7 - Azulexos do século XVII

    Están ademais integradas no percorrido museístico da planta baixa as seguintes salas:
        Sala A - Capela de Dona Leonor
        Salga B - Baixo coro
        Salga C - Iglesia da Nai de Deus
        Salga D - Claustro pequeno ou manuelino
        Sala E - Claustro grande ou renacentista

    Planta primeira. Exhíbense en leste piso azulexos desde o século XVIII ata o XX:
        Sala 8 - Azulexos do século XVII
        Sala 9 - Azulexos do século XVII
        Sala 10 - Azulexos do século XVII
        Sala 11 - Azulexos do século XVIII
        Sala 12 - Azulexos do século XVIII
        Sala 13 - Azulexos do século XVIII
        Sala 14 - Azulexos do século XIX
        Sala 15 - Azulexos do século XX

    Nesta planta atópanse ademais:
        Sala F - Capela de San Antonio
        Salga G - Coro

Planta segunda. 

     Nesta planta hai unha sala á que se accede a través da primeira planta e que mostra a Gran Visión de Lisboa, a peza máis importante do museo que mostra a paisaxe lisboeta antes do terrible terremoto de 1755, que arrasou a cidade.

Actividades e servizos
     O museo conta cunha sala de exposicións temporais, un restaurante decorado con azulexos do século XX, que representan diversos alimentos, así como tenda, centro de información, aseos e cafetería.

     Tamén conta cun variado e rico programa de conferencias e charlas de carácter didáctico. 

MAPA

 

XOAN ARCO DA VELLA

NAVIO MUSEU SANTO ANDRÉ - GAFANHA DE NAZARÉ - ILHAVO

 NAVIO MUSEU SANTO ANDRÉ

GAFANHA DE NAZARÉ

ILHAVO

 Navio-Museu Santo André
     O barco-museo Santo André, anexo do Museo Marítimo de *Ílhavo, formou parte da frota portuguesa do bacallau e pretende mostrar as artes de arrastre.

     Este arrastreiro de costado (ou "clásico") fixose en 1948, en Holanda, por encargo da Empresa de Pesca de Aveiro.

     E un barco naquel tempo do mais moderno, con 71,40 metros adega para vinte mil quintales de peixe.

     Nos anos oitenta xurdiron restricións á pesca nos caladoiros de augas exteriores que provocaron a redución da frota e a destrución de gran parte da mesma. 

O Santo André non escapou a esta circunstancias. O 21 de Agosto de 1997 foi desmantelado. 

     Quedaba a memoria dun barco emblemático e era necesario preservala. Para iso, conciliáronse ideas e esforzos.

    O armador do barco, António do Lago Cerqueira, e o Concello de *Ílhavo decidiron, de mutuo acordo, transformaron o vello Santo André nun barco-museo.

     Materializouse o soño de todos os que viviron a aventura do bacallau.

     O Santo André salvouse. Non tería o mesmo destino que outros arrastreiros da súa xeración cuxa memoria se perdeu entre a chatarra.

     Convertido en museo, o Santo André iniciou unha nova etapa da súa vida: mostrar ás actuais xeracións e ás futuras, como foron as pescas de arrastre do bacallau; recoñecer a memoria de todos os seus tripulantes durante medio século de actividade.

MAPA

 

XOAN ARCO DA VELLA

MUSEO DE XIGANTES E CABEZUDOS - PUEBLA DE SANABRIA

MUSEO DE XIGANTES E CABEZUDOS

PUEBLA DE SANABRIA

Museo de Xigantes e Cabezudos
     Neste singular edificio, situado na C/ San Bernardo, en pleno Conxunto Histórico da Vila, pódense contemplar dez Xigantes e 33 cabezudos.

      Aínda que non existen datos históricos que nos permitan determinar con exactitude a orixe exacta da agrupación, con moi escasa marxe de erro remitímonos a 1848, ano no que se fundou a Archicofradía de Nosa. Sra. Da Vitorias.

     Desde entón os Xigantes desfilan o día 7 de Setembro como preludio do día grande e o día 8 de Setembro, acompañando á Virxe na súa solemne procesión.

     Desta época consérvanse os Xigantes coñecidos como A Negra e o Chinés e os Cabezudos: as dúas Gigantillas, o Aplanchetado, o Negrito, o Napoleón e o Garda Civil.

     Posteriormente nos anos 50, o Bispo de Astorga ( Diocese á que pertence Poboa de Sanabria) prohibe o desfile de Xigantes e Cabezudos xa que se mesturaba unha festa relixiosa cunha pagá.

     Este feito provoca que no ano 1955 a Corporación Municipal adquira os Xigantes coñecidos como A Zapateira e o Zapateiro e os cabezudos: O Señorito, O Pallaso, A Bruxa e  Os Ananos.

     O ano seguinte, en 1956 e debido á presión popular, a prohibición chega ao seu fin e así continuarán desfilando os Xigantes novos cos antigos. 

     Posteriormente crece o número de cabezudos ata chegar aos 33 actuais.

     Tamén aumentan os xigantes: O Rey e a Raíña, ano 1991. O Sanabrés e a Sanabresa, ano 1996.

      O Conde e a Condesa de Benavente, ano 2002.

VIDEO

MAPA

 

 Fuente: Concello de Puebla de Sanabria

XOAN ARCO DA VELLA

 

 

 

 

 

CONGRESO DE HOSPITALEIRAS/OS DO CAMIÑO PORTUGÉS - PONTEVEDRA 2022

 CONGRESO DE HOSPITALEIROS/AS

17 SEPTIEMBRE - 2022

PONTEVEDRA

      Os hospitaleiros reafirman a conexión de Pontevedra co Camiño Portugués

     A Federación Internacional de Asociacións de Amigos deste roteiro xacobeo celebran na cidade o seu vixésimo segundo congreso

     Pontevedra é a capital do Camiño Portugués e como tal reafirmou onte a súa conexión con este roteiro ao albergar a vixésimo primeira edición do Encontro Internacional de Hospitaleiros que organiza a Federación Internacional de Asociacións de Amigos do Camiño Portugués.

     Baixo a organización de Celestino Lores, contou coa presenza do Dr. Antonio Marahaio Peixoto  que ofreceu a conferencia inaugural sobre “Un Caminho de descuberta do pasado do oresente e do futuro". 

     As conclusións deste dobre Ano Santo puxeron punto final ao congreso.

Camiño Portugués
      Coñécese como Camiño Portugués, ou máis concretamente Camiño Portugués Central (para unha mellor distinción dos demais), o camiño xacobeo que une Lisboa con Santiago de Compostela.

     O seu percorrido debuxa unha liña de sur a norte, que dende a capital lusa pasaría por Santarém, Coimbra, Porto, Barcelos, Ponte de Lima, Valença do Minho, Tui, Pontevedra e Padrón.

     Utilizado xa dende a Idade Media, foi sempre un dous máis importantes camiños de Santiago e na actualidade é o segundo camiño en número de peregrinos, só superado polo Camiño Francés.

     Aínda que este é o máis coñecido e utilizado, ai moitos outros camiños de Santiago en Portugal.

     Dende fai anos estanse recuperando antigas rutas, aínda que a maioría serían afluentes ou variantes do Camiño Central: a máis frecuentada é Camiño Portugués dá Costa, que ten o seu punto de inicio en Porto e segue un itinerario próximo ao mar; dende a mesma cidade tamén pode tomarse unha alternativa "por agora minoritaria" como é a variante de Braga; outro ramal arrincaría  sur, dende Faro e a rexión do Algarve, aínda que presenta tramos aína sen sinalizar, e que agardamos  permita percorrer o país dun extremo a outro.

    A estas rutas xacobeas cabo engadir outras polo interior de Portugal, tales como o interesante Camiño Portugués Interior (que parte de Farminhãou-Viseu e segue por Lamego e Chaves cara a Verín, onde une á variante sanabresa dá Vía dá Prata), ou Camiño Zamorano-Portugués ou de Soutochao (que sae de Zamora e segue por Bragança cara a Chaves) ou Camiño Torres (desde Salamanca cara a Braga) 

     Sintome moi afortunado de contar con unha chea de amigas e amigos entre as xentes do Camiño e os colectivos que traballan nel, moitas grazas por convidarme. GRAZAS

VIDEO

MAPA

 

XOAN ARCO DA VELLA