PEDRA DAS CAMPANILLAS - SALINAS DO ULLÓ - VILABOA

 PEDRA DAS CAMPANILLAS

SALINAS DO ULLÓ

VILABOA

     En Vilaboa atópase a "Pedra dás Campanillas" onde habitaba unha fermosa muller encantada que unha vez saía da cueva convertíase en serpe. 

     Pediulle a un home que evitase dicir a palabra "Deus" e, si non a dicía, tería para sempre forma de muller fermosa. Pero o home, ao ver á serpe, atemorizouse e exclamou "Ai, meu Deus" e a serpe desapareceu e nunca se volveu a ver á muller.

     A crenza popular, e tamén histórica, é que o conxunto da Pedra dás Campanillas, é de formación natural, unha formación lítica realmente curiosa..

     É certo que nesta zona de Vilaboa, e en moitas outras de Galicia e Europa, existen grandes caládevos, ou pedras con formas, e de orixe totalmente natural. 

     Denomínanse en muchs ocasións Covas dás Mouras.

      A orixe deste tipo de formacións baséase na acción biogeoquímica do auga sobre a pedra granítica, e é típico de Galicia e o norte de Italia.

     Con todo, é moito máis fermoso imaxinar que estamos diante da obra do diaño ou dalgún trasNo burlón, que segundo contan en Vilaboa, aínda está esperando por homes capaces de desenterrar os seus misterios.

     Cóntanse varias lendas sobre o lugar, unha delas conta que unha das covas ou pedras está chea de alquitrán e si rompese, inundaríase toda a zona.

      A outra comenta que unha da pedra está chea de ouro, e o que lograse rompela atoparíao e faríase rico.

     Ambas lendas foron recollidas na zona, por palabras de algun veciño.

VIDEO

MAPA

SÍGUENOS:

Facebook

XOAN ARCO DA VELLA  

O PARAISO EXISTE  

Twitter

XOAN ARCO DA VELLA

Pinterest

XOAN ARCO DA VELLA 

Google+

XOAN ARCO DA VELLA

Instagram

XOAN ARCO DA VELLA 

YouTube

XOAN ARCO DA VELLA

XOAN ARCO DA VELLA

O REPARTO DAS TROITAS - CONTO

O REPARTO DAS TROITAS

CONTO

Río Umia en Vilar de Mato

     Isto sucedeu haberá uns cincuenta anos na aldea de Vilar de Mato, en Cuntis (Pontevedra). Aló vivían dous curmáns, Heladio e Emilio, que a pesar de que eran moi distintos e de que sempre andaban a rifar, estaban sempre xuntos como se fosen uña e carne. O Heladio era o máis vello dos dous e, aínda que non era ben listo, tiña habilidades innatas para a arte da pesca. 

 

Muiños de Verdugo - Vilar de Mato    

     Foi o caso que un día Emilio propúxolle ao seu parente ir botar unhas canadas ao Comeixe, e acordaron repartir a pesca a partes iguais ao final da xornada. Tal como era de esperar Heladio colleu moitas máis pezas. Pero un trato é un trato. Para facer o reparto apuntouse axiña Emilio, que fora un par de anos á escola e sabía algo de números.

Río Umia en Vilar de Mato

      —Unha pra min, outra pra ti, outra pra min... 

      —Contaba o máis novo en voz alta.

      —Unha pra min, outra pra ti, outra pra min; unha pra min, outra pra ti, outra pra min; unha pra min, outra pra ti, outra pra min...

 Muiños de Puntalta - Vilar de Mato

      E así ata repartir coa súa peculiar picardía un total de cincuenta e oito peixes. Ao rematar, mirando Heladio para un e outro monte de troitas, e quedando pampo ao ver que a parte do seu curmán era ao menos o dobre da súa, dixo abraiado:

      —¡Manda carallo, Milio!, se non chas vise contar pensaba que me enghañabas.

MAPA

SÍGUENOS:

Facebook

XOAN ARCO DA VELLA  

O PARAISO EXISTE  

Twitter

XOAN ARCO DA VELLA

Pinterest

XOAN ARCO DA VELLA 

Google+

XOAN ARCO DA VELLA

Instagram

XOAN ARCO DA VELLA 

YouTube

XOAN ARCO DA VELLA

XOAN ARCO DA VELLA

JUAN DE JUANES - CONTO

JUAN DE JUANES

CONTO

 Iglesia de Estacas

     Xa hai moito tempo había un vello crego na parroquia de Troáns, no concello de Cuntis (Pontevedra), máis coñecido pola súa tacañería que polas virtudes cristiás.

    Era pola Coresma, e a caixa de caudais da rectoral estaba ateigada de cartos procedentes do cobro das bulas, que algunhas familias podentes pagaran para eludir a prohibición de comer carne. 

      Chegou un día en que o cura, a pesar da obsesión que tiña por contar os cartos todas as noites antes de deitarse, coidando que o diñeiro non estaba demasiado seguro na casa, resolveu que conviría levalo o antes posíbel para Compostela. O sancristán da parroquia, Bieito do Folgar, alertou ao señor cura da presencia na zona de Vea dun grupo de bandoleiros liderados por un sonado bandido asturiano coñecido como O Fabián. A pesar da insistencia de Bieito de levar o diñeiro nun coche de cabalos, o crego xulgou máis discreto e económico que un pequeno grupo de veciños os levasen a pé aquela mesma noite.

 Iglesia de Estacas

      Seis homes saíron a iso da media noite. Dous deles eran da Hervés, un da Sobrada e o resto de San Ildefonso. O que levaba o fardo era un tal Xan García, un home honrado e cabal, moi respectado en toda a bisbarra. 

      Despois dun bo percorrido, cando xa estaban chegando á Ramallosa, viron achegarse ao lonxe a dous homes de hábito, e pensaron que serían romeiros de regreso á súa terra. Cando chegaron a onda eles, o máis vello, un home de barba branca e un pouco rubio de cara, faloulles deste xeito:

      —Boas noites, meus señores, desculpen que os interrompa pro ¿importaríalles dicirme a onde se dirixen nunha noitiña tan fresca?

      —Por suposto que non. Somos veciños da parroquia de Troáns, aló en Cuntis, e imos a Santiago por encarga do noso abade, a levar o diñeiro das bulas —respondeu Xan confiadamente.

      -Home, pois precisamente eu son Carlos Bernal, coengo do Bispado de Santiago, e este home que me acompaña é persoa de confianza da nosa institución. O propio bispo mandou que viñesemos ao seu encontro e que nós mesmos levasemos, como é costume, eses cartiños tan necesarios para a causa cristiá.

      Ao escoitar Xan ao bondadoso vello non dubidou un instante.

      —Tomen, pois, señores os cartos que a mellor recaudo estarán nas súas mans, e ademais así aforraremos un bo treito de camiño. Mais supoño que me darán vostedes algún recibo, pois o noso crego é home moi severo para estas cousas das contas.

 Capilla de San Idefonso - Troans

      —Non faltaría máis —dixo o tal Bernal— Por certo, ¿sabe algún de vostedes ler?

      —Non, señor.

      —Cada ves millor... ¿E como se chama vostede? —dixo Bernal collendo un papel e facendo nel unha anotación.

      —Chámome Xan García. Son home de moita sona na miña terra, como tamén o foi meu pai e máis o meu avó, que tamén levaban o mesmo nome. Saiba que aló en Troáns pode contar comigo para todo aquilo que precise...

      Xan colleu a nota e regresou camiño de Troáns coa satisfacción do deber cumprido. Ao chegar á rectoral e contarllo todo ao abade este, encarnado de ira, púxose a berrar como se toleara.

       —¿Que fixeches, papán? ¡Se eu non tiña avisado a ninguén en Santiago de que iades aló! ¡Déixame acá ese recibo!

     O crego caeu ao chan esvaecido cando leu o papel, que dicía: Juan de Juanes, de la parroquia de Troanes, dio el dinero de las bulas a dos malandranes.

 

Capilla de San Idefonso - Troans

MAPA

SÍGUENOS:

Facebook

XOAN ARCO DA VELLA  

O PARAISO EXISTE  

Twitter

XOAN ARCO DA VELLA

Pinterest

XOAN ARCO DA VELLA 

Google+

XOAN ARCO DA VELLA

Instagram

XOAN ARCO DA VELLA 

YouTube

XOAN ARCO DA VELLA

XOAN ARCO DA VELLA

A MEIGA E O ZAPATEIRO

A MEIGA E O ZAPATEIRO

CONTO - LENDA

     Di a lenda que a noite de San Xoan tódolos bruxos e bruxas do Morrazo debíanse achegar á praia de Areas Gordas de Tirán, onde tiñan unha xuntanza coa xerarquía capital dos adicados á ciencia dos aquelarres: o Demo.

     Ás doce da noite púñanse en camiño, cada quen empregando os medios de locomoción característicos da clase bruxeril: a vasoira.

     Había por aqueles tempos unha bruxa en Cangas moi sonada, que tiña un amigo zapateiro, tamén en Cangas, e nas vísporas da noite das fogueiras escomenzou a porfiarlle á nosa bruxa que, por forza, tiña que ir tamén el, para ser testemuña da ceremonia que alí tería de ser realizada.

     Ela deulle para atrás na teima del de querer acompañala, mais o zapateiro non afrouxaba nas súas intencións. E como a teima pode máis que as razóns, ao fin a bruxa non tivo outro remedio que levalo, non sin antes adoctrinalo sobor da conducta que había de mostrar diante de tales representantes da bruxería galaica, concretamente da do Morrazo.

     Chegaron ao lugar prefixado pasada a media noite. Alí xa se encontraban a maioría dos que ían compoñer a xuntanza: meigas e bruxas.

     Púxeronse en ringleria, segundo a xerarquía, dispostas a recibir ao Principe das trebas: Belcebú.

     Este non se fixo esperar. Apareceuse en forma de carneiro negro, ficando baixo a copa i ao pé dun carballo vello. Os da cabeza da ringleira foron os primeiros en saudalo. A fórmula litúrxica consistía en levantarlle o rabo ao carneiro, ao tempo que dicían, bicandolle no cu:

     — Credor do noso benfeitor.

     Cando lle chegou o turno á bruxa de Cangas (o zapateiro non saía da beira dela, apegándoselle á saia), bicou ao carneiro do modo sinalado. Ao zapateiro tamén lle levantou o rabo pero, namentras o facía, sacou a subela que levaba escondida, e cravoulla no sitio que xa sabedes.Virouse entón o carneiro, e dixo:

     — ¿Quen foi o que bicou agora?

     A nosa bruxa sospeitou que o zapateiro tiña feita algunha falcatruada das del, e toda nerviosa respostou:

     — Foi o zapateiro de Cangas.

     — Pois dille que se afeite, que ten ás barbas muy agullentas — dixo o carneiro.

MAPA

XOAN ARCO DA VELLA

LA MUSA DORMIDA

LA MUSA DORMIDA

     A veces siento necesidad de escribir y no me sale nada. Es como si tuviese temas en mi cabeza esperando a tomar forma en letras y no llegase el momento de dársela. Una sensación frustrante. Querer expresarte y no poder. 

     Mi musa está dormida. Y me gustaría despertarla y llamarla a gritos, pero no me escucharía, porque sé que está luchando por volver en sí, por despertar de ese sueño pesado en el que cayó hace días. Una mano desconocida le tendió una fina copa de cristal y ella, confiada, bebió aquel líquido ámbar, que la sumió en un sopor extraño. 

     Sé que volverá con su belleza en todo su esplendor, que volverá a mirarme con sus ojos tiernos y que me dedicará una dulce sonrisa. Entonces yo, de su mano, me pondré a escribir y ella pondrá un gesto torcido al leer las líneas que van llenando la blancura de la nada.

     Con mirada avergonzada escudriñaré cada facción de su rostro y la musa, mi musa, me indicará, compasiva, que siga hasta que mi espíritu esté conforme y tranquilo.

     Ella siempre me anima y ayuda, me entiende, me disculpa, me reconforta y me calma. Ella me conoce y me quiere. 

     Ella siempre vuelve. 

 Autora:
 Carmen Novo Colldefors

SÍGUENOS:

Facebook

XOAN ARCO DA VELLA  

O PARAISO EXISTE  

Twitter

XOAN ARCO DA VELLA

Pinterest

XOAN ARCO DA VELLA 

Google+

XOAN ARCO DA VELLA

Instagram

XOAN ARCO DA VELLA 

YouTube

XOAN ARCO DA VELLA

XOAN ARCO DA VELLA

UN JUEGO DE NIÑOS

UN JUEGO DE NIÑOS

-Primero las pequeñas. Las grandes, para el final

-Cuando nos toquen las grandes, estaremos cansados.

Mejor, al revés.

-No puedes cambiar las reglas. Se hace como te digo yo.

-¿Y quién te las dijo a ti?.

-Las he leído. Siempre se hace así y no las podemos cambiar nosotros.

-Vale.

-Si empezásemos con las grandes, se acabaría pronto el juego. 

Dani se encogió de hombros y comenzó a coger piedras de distintos tamaños. Era la primera vez que iba a jugar con aquellos chicos de la playa y no quería llevarles mucho la contraria para que no lo rechazaran. No importaba si le gustaba o no, tenía que integrarse.

Apareció otro niño:

-¿Puedo jugar?.

-Coge piedras y pon la muñeca con las piernas enterradas en la arena- le contestó el líder.

-No me gusta jugar con muñecas.

-No vamos a jugar a los vestiditos- le contestó con expresión burlona.

-¿Entonces?. 

-Haz lo que te dije y ya aprenderás.

Obedeció, mientras Dani pensaba que preferiría jugar a los vestiditos. 

Enseguida una lluvia de piedras fue lanzada contra la cabeza de la muñeca, que se movía cuando impactaban contra ella.

-¡Menuda mierda!- dijo el recién llegado- Sería más divertido si vosotros estuvieseis en el sitio de la muñeca. 

-Los hombres no son apedreados- le contestó Dani.

-¿Por qué?. 

-Son así las reglas.

Las reglas se cambian. Yo las cambio solo: me voy.

Premio Concurso de Microrrelatos de Amnistía Internacional Valencia.

 Autora:
 Carmen Novo Colldefors

SÍGUENOS:

Facebook

XOAN ARCO DA VELLA  

O PARAISO EXISTE  

Twitter

XOAN ARCO DA VELLA

Pinterest

XOAN ARCO DA VELLA 

Google+

XOAN ARCO DA VELLA

Instagram

XOAN ARCO DA VELLA 

YouTube

XOAN ARCO DA VELLA

XOAN ARCO DA VELLA