Mostrando entradas con la etiqueta CONTOS. Mostrar todas las entradas
Mostrando entradas con la etiqueta CONTOS. Mostrar todas las entradas

jueves, 22 de noviembre de 2012

EL HILO DE LA CORDURA

EL HILO DE LA CORDURA


     Ella era distinta.

     Siendo niña, ya asomaba su rebeldía: en el colegio no soportaba los abusos de los mayores ni de algunos profesores y protestaba con firmeza, lo que le supuso varios castigos y llamadas de la Dirección a sus padres, que no sabían ya qué hacer con ella. Intentaron modificar su conducta por medio de un internado, pero el resultado fue el mismo. Y, atónitos, contemplaban cómo se iba erigiendo poco a poco en líder de unos cuantos muchachos de su edad, a los que sus familiares más cercanos pronto prohibieron ese acercamiento a la chiquilla menuda de carácter fuerte y perturbador. 


     Comenzó a compartir sus horas solitarias con los animales y las plantas. Con ellos mantenía largas conversaciones, en las que desahogaba sus penas y celebraba sus alegrías. No era raro verla correr por el centro del pueblo en las tardes de lluvia ni oírla cantar al anochecer. 


     Cuando algún forastero preguntaba quién era, todos le respondían: 


     -La loca.



 Autora:
 Carmen Novo Colldefors


SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
XOAN ARCO DA VELLA

LA DOBLE VIDA

LA DOBLE VIDA


      Él, desde aquel fatídico día del accidente, vivía en una silla de ruedas. Ella, su mujer, lo cuidaba y acompañaba. 

     Era quien le infundía ánimos, quien dispuso todo lo necesario para que pudiese manejarse en la casa de la forma más cómoda posible, quien más lo atendía, quien mantenía la sonrisa, a pesar de que muchas veces lloraba por dentro.
 
      Él se había vuelto inseguro y su ánimo generalmente estaba decaído. Prácticamente a diario le preguntaba a su mujer si lo quería y, con lágrimas en los ojos, le suplicaba que no lo dejase nunca. 

     Ella, con una caricia y palabras cariñosas, lo tranquilizaba; pero interiormente temblaba: no pensaba abandonarlo y lo quería, pero su amor había cambiado desde hacía años para transformarse en un amor de amiga, de madre, de hermana,... 


      Después, había conocido a otro hombre de forma casual, sin buscarlo, y comenzó una relación que ya duraba cinco años. Era lo que la mantenía viva, era su ilusión, y no fue ni era capaz de renunciar, ,aunque sí habían renunciado ambos a un proyecto de vida en común.
 
      Sabía que si dejaba a su marido, éste se hundiría, y muestras de ello las tenía casi todos los días. Se desenvolvía entre el amor que sentía por aquella tercera persona, los remordimientos y los sentimientos de culpa.
 
      Y así, los dos sobrevivían...



 Autora:
 Carmen Novo Colldefors

SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
XOAN ARCO DA VELLA

 

miércoles, 21 de noviembre de 2012

LA MARCHA

La marcha


           El sábado se había acostado de madrugada, al amanecer. Cinco horas después, una voz ronca llenó la habitación: 

      -¡Levántate! Hay que hacer las cosas. 

      Ella remoloneó en la cama todavía con los ojos cerrados y sin entender lo que ocurría.

      -¡Que se hace tarde!.Ya pasa de la una. ¡Venga! 

      Emitió unos sonidos como los de un ronroneo, sin saber bien lo qué él le estaba diciendo, y dio unas vueltas tapándose el rostro con las sábanas. 

      -¿No me oyes? Hay que comprar y hacer la comida.

       El ruido de la persiana, junto a las insistentes frases, terminaron por despertarla. 

      - ¿Por qué no lo haces hoy tú? - le preguntó ella sin muchas esperanzas. 

      - ¿Yo? Ya sabes que no me gusta cocinar; yo te ayudo a colocar las cosas después de la compra.

      ¡Venga, arriba! 

      Se levantó de mala gana y a los pocos minutos estaba en la calle, aún con cara de sueño y la cabeza aturdida. Caminó despacio y, pensando en situaciones parecidas que se repetían con frecuencia, sus pasos la llevaron a la estación. Sin pensarlo, se subió a un tren cualquiera con destino desconocido. 



 Autora:
 Carmen Novo Colldefors

SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
XOAN ARCO DA VELLA

domingo, 7 de octubre de 2012

A GALIÑA ASUSTADA

A GALIÑA ASUSTADA




    
     Unha vez era unha galiña que estaba debaixo dun castiñeiro, e caeulle un ourizo na cacorrochiña. Comezou a correr, e topouse co galo.
 
     -Marche de aí, don Galo, que cae o mundo a pedazos.
     -¿Quén cho dixo, dona Galiña?
     -Caeume a mi na coroniña. 
 
     E marchou 

     Chegou onde a lebre, e díxolle:
     -Marche de aí, dona Lebre,
     que cae o mundo a pedazos.
     -¿Quén cho dixo, dona Galiña?
     -Caeume a mi na coroniña. 
 
     Marchou, e chegou onde a raposa:

     Marche de aí, dona Raposa,
     que cae o mundo a pedazos.
     -¿Quén cho dixo, dona Galiña?
     -Caeume a mi na coroniña.
     -Si cae o mundo a pedazos,
     eu quero ir ben fartiña 
 
     E chapou a faladora galiña.. 



SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
XOAN ARCO DA VELLA

O CREGO E O SANCRISTAN

O CREGO E O SANCRISTAN
CONTO



 

   

     Unha vez era un crego que tiña un sancristán, que tamén era compadre. O cura desconfiaba do sancristán, de que lle roubaba o aceite da lámpara. Un día díxolle que se tiña que confesar.

     O sancristán díxolle que sí, pero cua condición, que tiña que ser polas reixas como fan as mulleres.
 
     Sentóuse un e arrodillóuse outro, onde se contan as verdás i as mentiras, e preguntóulle o cura:
 
     -¿Quén leva o aceite da alcuza? 
 
     -Non se oie nada, señor cura 
 
     -¿Quén papa o aceite da igresia? 
 
     -Non lle oigo nada do que dí. E, si non, mire: póñase vosté eiquí i eu aí, pra que vexa. 
 
     Cambiaron de sitio. Entonces preguntóulle o sancristán ao cura: 
 
     -¿Quén é o que lle come as merendas á muller do sancristán? 
 
     -¿Tí que dís, ho, que non se oie nada? 
 
     -¿Quén lle come os ovos i os torreznos á muller do sancristán? 
 
     -¡Boh, boh! Tes razón, que desde aquí non se entende nada. Desta maneira, déronse a ausolución un ao outro.. 



SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
XOAN ARCO DA VELLA

O GALEGO E O CABALO DO REI

O GALEGO
E O
CABALO DO REI



     
     Certo día, a un galego pasóulle un caso estando servindo ao rei. O rei tiña un cabalo mui bon, e tíñao en tanta estima que ofreceo aforcar ao que levase a noticia da morte do cabalo. Un día, estando cuidando do cabalo un soldado andaluz, deulle un torzón e estiróu a pata. O soldado non se astreveo a darlle a noticia ao rei por medo a que o mandasem atar, i entonces foise o galego, e díxolle:

      -Non te apures, ho, non te apures, que deste pilanco heite sacar eu. Deixa, que eu lle daréi a noticia da morte do cabalo ao rei.
 
      O andaluz víu o ceo aberto, e deixóu de boa gana que o galego se entendese co rei. Chega o bon do galego a xunto do monarca, e díxolle:
 
      -Sepa su Real Majestá que o cabalo blanco esta deitado no prado, éntranlle as moscas pola boca, e sálenlle por debaixo do rabo.
 
      Díxolle o rei:
 
      -¡Hombre! ¡entonces está muerto!
 
      E contestóulle o galego:
 
      -¡Ai, eu non lle sei, meu señor; non lle entendo de veterinario!
 
      E, como non lle dixo direitamente que o cabalo morrera, libróu ao andaluz de morrer aforcado.. 



SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
XOAN ARCO DA VELLA

OS TRES IRMAUS - CONTO


OS TRES IRMAUS
CONTO 



     Había unha vez un pai que tiña tres fillos; un día o pai morreu e, como era moi pobre, só lle deixou ós fillos unha manta vella e pequena.

     Ó chega-la noite os tres irmaus fóronse deitar e cubríronse os tres coa manta; pero como esta non chegaba pra os cubrir ós tres, estaban toda a noite puxa dun lado, puxa do outro. 


     Entón o maor deles cavilou de enganar ó máis pequeno e pola mañá foi onda el e díxolle:



     - ¡Ai oh! ¿Sabes que podías vender a túa parte da manta?


     - Eu vendo, oh, vendo. Pro ha de ser coa condición de que me hei deitar entre volos dous.

     - ¡Pois xa está! 

     E remataron o trato. Pola noite fóronse deitar e, como acordaran, o mais pequeno deitouse entre iles dous. O pouco tempo emprincipiaron os dos lados a puxar da manta, cada un do seu lado, e o máis pequeno, moi acochadiño entre iles, non faguía máis que dicir: 

     -¡Coitadiño do que vende que non puxa nin estende!
    
¡Coitadiño do que vende que non puxa nin estende! 



SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
XOAN ARCO DA VELLA

" JE NE COMPREND PAS " - CONTO

" JE NE COMPREND PAS "
CONTO





     O fillo dun labrador quixo ir pra o ferrocarril. O pai cansóu aos seus amigos e metéu no ferrocarril ao fillo.

 
 
 

SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
XOAN ARCO DA VELLA