domingo, 15 de enero de 2023

TORRE DE BELÉN - LISBOA

TORRE DE BELÉM

LISBOA

Torre de Belém
     A Torre de Belém  é un dos monumentos máis expresivos da cidade de Lisboa. 

     Localízase na marxe dereita do río Texo, onde existiu outrora a praia de Belén.

     Inicialmente cercada polas augas en todo o seu perímetro, progresivamente foi envolvida pola praia, ata se incorporar hoxe á terra firme.

     Clasificada como Patrimonio Mundial pola UNESCO, o 7 de xullo de 2007 foi elixida como unha das Sete marabillas de Portugal.

Historia
     Orixinalmente baixo a invocación de San Vicente de Saragoça, patrón da cidade de Lisboa, designada no século XVI polo nome de Baluarte de san Vicente a par de Belén e por Baluarte do Restelo, esta fortificación integraba o plano defensivo da barra do río Texo proxectado á época de Xoán II (1481-1495), integrado na marxe dereita do río polo Baluarte de Cascais e, na esquerda, polo Baluarte da Caparica.

     O cronista García de Resende foi o autor do seu risco inicial, tendo rexistrado:
    E assim mandou fazer então a (...) torre e baluarte de Caparica, defronte de Belém, em que estava muita e grande artilharia; e tinha ordenado de fazer uma forte fortaleza onde ora está a formosa torre de Belém, que el-Rei D. Manuel, que santa glória haja, mandou fazer; para que a fortaleza de uma parte e a torre da outra tolhessem a entrada do rio. A qual fortaleza eu por seu mandado debuxei, e com ele ordenei a súa vontade; e tinha já dada a capitania dela [a] Álvaro da Cunha, seu estribeiro-mor, e pessoa de que muito confiava; e porque el-Rei João faleceu, não houve tempo para se fazer

     A estrutura comezaría a edificarse en 1514, baixo o reinado de Manuel I (1495-1521), tendo como arquitecto Francisco de Arruda. Localizábase sobre un afloramento rochoso nas augas do río, fronteiro á antiga praia de Belén, e destinábase a substituír a antiga nao artillada, ancorada naquel lugar, de onde partían as frotas para as indias.

      As súas obras ficaron a cargo de Diogo Boitaca, que nesa época tamén dirixía as xa adiantadas obras do veciño Mosteiro dos Xerónimos.

     Concluída en 1520, foi o seu primeiro alcaide Gaspar de Paiva, nomeado para a función ao ano seguinte.

     Coa evolución dos medios de ataque e defensa, a estrutura foi, gradualmente, perdendo a súa función defensiva orixinal. Ao longo dos séculos utilizouse como rexistro aduaneiro, posto de sinalización telegráfico, e farol. As súas polvoreiras foron usadas como alxubes para presos políticos durante o reinado de Filipe I (1580-98), e, máis tarde, por Xoán IV (1640-1656).

     O Arcebispo de Braga e Primado das Españas, Sebastião de Matos de Noronha (1636-1641), por coalición con España e facendo fronte a Xoán IV, foi preso e mandado recluso para a Torre de Belén.

     Sufriu varias reformas ao longo dos séculos, principalmente a do século XVIII que privilexiou as ameas, o varandín do baluarte, e o recanto da Virxe cara ao río e o claustro.

     Clasificada como Monumento Nacional por Decreto do 10 de xaneiro de 1907, foi declarada pola UNESCO como Patrimonio Cultural de toda a Humanidade no 1983.

Características
     O monumento reflicte influencias islámicas e orientais, que caracterizan o estilo manuelino e marca o fin da tradición medieval das torres da homenaxe, ensaiando un dos primeiros baluartes para artillaría en Portugal.

     Parte da súa beleza reside na decoración exterior, adornada con cordas e nós esculpidas en pedra, galerías abertas, torres de vixía no estilo mourisco e ameas en forma de escudos decoradas con esferas armilares, a cruz da Orde de Cristo e elementos naturalistas, como un rinoceronte, alusivos ás navegacións. O interior gótico, por baixo da azotea, que serviu como armaría e prisión, é moi austero.

     A súa estrutura componse de dous elementos principais: a torre e o baluarte. Nos ángulos da plataforma da torre e do baluarte, sobresaen garitas cilíndricas coroadas por cúpulas de gomos, ricamente decorada en cantaría de pedra.

     A torre cuadrangular, de tradición medieval, érguese con cinco andares por riba do baluarte, a saber:
    Primeiro andar - Sala do Gobernador.
    Segundo andar - Sala dos Reis, con teito elíptico e fogón ornamentado con medias-esferas.
    Terceiro andar - Sala de Audiencias.
    Cuarto andar - Capela.
    Quinto andar - Plataforma da torre.

     A nave do baluarte poligonal, ventilada por un claustrín, abre 16 cañoneiras para tiro rasante de artillaría. 

     O terraplén, gornecido por ameas, constitúe unha segunda liña de lume, nel atópase o santuario da "Nossa Senhora do Bom Sucesso" co Neno, tamén coñecida como a Virxe do Restelo.  

MAPA

 

XOAN ARCO DA VELLA

CASTELO DOS CONDES DE BENAVENTE - PUEBLA DE SANABRIA

CASTELO DOS CONDES DE BENAVENTE

PUEBLA DE SANABRIA

 Castelo dos Condes de Benavente
     O Castelo dos Condes de Benavente é unha fortaleza militar situada no concello de Pobra de Seabra na provincia de Zamora.

Historia
      As raíces desta poboación remóntanse, cando menos, á época visigoda, dado que aparece mencionada como unha ceca monetal co nome de Seabra.

     A súa relevancia defensiva non chegaría ata a Idade Media debida à súa situación xeográfica, o cal a converteu nunha fortaleza defensiva da fronteira con Portugal.

     Tras diversas polémicas e preitos durante o século XV entre a familia Pimentel e a familia dos Losada pola posesión da Puebla de Sanabria, o terceiro Conde de Benavente, Alonso Pimentel Enríquez, comezou construír sobre as ruínas dunha vella fortaleza o castelo da Pobra (entre 1455 e 1499). 

     Parece ser que as obras se paralizaron durante anos polos preitos que existían en relación á propiedade da vila, e que non rematarían ata principios do século XVI.

     Tralas loitas que tiveron lugar na Seabra causadas pola Guerra de independencia de Portugal durante os anos corenta do século XVII, o castelo rematou en ruínas. 

     As sucesivas guerras con Portugal no século XVIII e con Francia no XIX deixaron o castelo practicamente destruído.

     De feito, durante a denominada Guerra da Independencia, as forzas armadas españolas formuláronse, mesmo, a demolición do castelo para evitar que fose usado polos franceses.

Cesión ao Concello
     Durante o resto do século XIX, o castelo viviu unha época de abandono e, dado o seu nulo uso como fortaleza militar, o goberno decidiu cederllo ao concello da Puebla de Sanabria.

      Por esta razón, o 28 de xullo de 1895, a raíña rexente María Cristina en nome do seu fillo Afonso XIII, sancionou en San Sebastián a lei na que se materializa a devandita cesión. Tratábase dunha lei curta, de apenas tres artigos, que foi publicada pola Gaceta de Madrid o 30 de xullo dese mesmo ano.

      No artigo primeiro da Lei disponse que "se cede provisionalmente ao Concello de Puebla de Sanabria o antigo castelo que existe naquela vila, ata que se determine se será ou non útil para a defensa da fronteira con Portugal, e en caso negativo, a cesión será definitiva e en pleno dominio". 

     Aínda así, e como prevención, o Ministerio da Guerra conseguiu que no artigo segundo se dispuxese que "cando o Ministerio da Guerra necesite o castelo volverá ao seu dominio".

     Finalmente, o artigo terceiro da devandita Lei facultaba ao Ministerio para desenvolver regulamentariamente a norma ao sinalar que "o Ministerio da Guerra dará as ordes convenientes para o cumprimento desta lei".

Usos
     A partir dese momento e durante case un século, o Concello deu ao castelo os máis variados usos, dende cárcere municipal ata almacén de palla ou galiñeiro. 

     Posteriormente, xa na década dos anos noventa do século XX, o castelo adoptou un uso decididamente cultural ao instalarse nel definitivamente a biblioteca (1991), a sala de exposicións e o salón de actos.

     No ano 2006, a torre da homenaxe do castelo, popularmente coñecida como o Macho, converteuse no Centro de Interpretación das Fortificacións, grazas a un proxecto da Fundación do Patrimonio Histórico de Castela e León, namentres a Casa do Gobernador se converteu no 2007 no Centro de Recepción de Visitantes. 

MAPA

 

XOAN ARCO DA VELLA

sábado, 14 de enero de 2023

ERMIDA DA SANGUE - SAN MARTÍN DE VALDEIGLESIAS

 ERMIDA DO SANGUE

SAN MARTÍN DE VALDEIGLESIAS

      Na carretera M-50, á altura de San Martín de Valdeiglesias hai unha diminuta edificación que non pode pasar desapercibida, a ermida do Sangue, sitúase nun camiño que recibe o nome da ermida afastada do núcleo urbano de San Martín de Valdeiglesias.

     A ermida do sangue data do século XIII, cunha ábsida poligonal de tres lados e fortes contramuros no exterior, foi construída en estilo gótico pre-Isabelino e o seu interior é circular proporcionando deambulatorio para os peregrinos que fan este roteiro cara a Santiago de Compostela.

     O Sangue, nome que acolleu a ermida polos feitos acaecidos ás súas portas, na guerra civil de Castela no século XVI, as tropas do duque do infantado Diego Hurtado de Mendoza enfrontáronse ás xentes de San Martín de Valdeiglesias que non querían someterse á vontade do duque.

     O frontal da ermida do Sangue sufriu unha reconstrución recentemente, pois a pedra granítica da que esta edificada foi tapada cunha lechada branca e nas cornixas substituíronse as bólas de granito que foron engadidas como elemento decorativo durante o reinado dos Reis Católicos por simples suxeicións cementadas.

     Todos os 2 de maio, realízase unha procesión organizada pola Irmandade do Cristo da Humildade, onde leva desde o pobo a imaxe do Cristo ata a ermida e ao redor dela repártese limonada e pastas aos asistente

MAPA

 

 Fuente: Web FOTONAZOS

XOAN ARCO DA VELLA

viernes, 13 de enero de 2023

 ERMIDA DE SAN CAYETANO - PUEBLA DE SANABRIA

  ERMIDA DE SAN CAYETANO

PUEBLA DE SANABRIA

 ERMIDA DE SAN CAYETANO
       É unha pequena ermida situada xunto o castelo, e a Praza Maior e pegada á Igrexa da nosa Señora do Azogue.

 E de estilo neoclásico, foi construída no século XVIII pola familia Ossorio.

      No exterior ten diferentes ornamentos como escudo, pilastras, rosetón... Posúe unha fachada bellamente ornamentada que contrasta coa contorna. 

     O interior consta dunha soa nave con bóveda de canón e cúpula sobre o altar maior totalmente de pedra.

     No altar maior hai un precioso retablo barroco e unha pequena capela barroca, levantada en memoria do patrón fundador D. Lucas García Ossorio.

     Dentro da ermida gárdanse algúns dos pasos que se sacan na procesión de Semana Santa. Como é unha talla de Cristo Resucitado, coñecida popularmente como "o Pica Talladas", e que é porteada polos Mozos, a fume de carozo, polas rúas da vila na madrugada o Domingo de Resurrección.

       A ermida pertence ao arcebispado de Astorga (León), que é o arcebispado do que dependen todas as igrexas da comarca.

MAPA 

 

Fuente: Turismo de Sanabria

XOAN ARCO DA VELLA