viernes, 2 de enero de 2015

SAN MARTIÑO DA COVA - SAVIÑAO

 IGLESIA 
DE 
SAN MARTIÑO DA COVA
O SAVIÑAO
LUGO


     El ayuntamineto del Saviñao está enclavado en la Ribeira Sacra, dentro de la Comarca de Terra de Lemos, situado al sur de la provincia de Lugo, limita con los ayuntamientos de: al norte con Paradela y Taboada, al sur con Pantón, al este con Pantón, Monforte de Lemos y Bóveda y oeste con Taboada y Chantada. 


     La altitud media es de 600 metros sobre el nivel del mar, cruzan sus tierras los ríos Miño, Sardiñeira, Saviñao, Pez, Barrantes y Porriño.


     Comprende 29 parroquias, su capital, Escairón, con aproximadamente unos mil habitantes, el segundo núcleo de población es Currelos que en realidad es la cabecera de la zona norte del municipio.


     La potenciación del turismo rural y cultural de esta zona supone un empuje para el mismo.


     La economía del Ayuntamiento fundamentalmente es agrícola, cuenta también con industrias lácteas, vinícolas, de construcción, etc.


     En el aspecto comercial destacan las ferias que se celebran mensualmente, en Escairón los días 8 y 9, en Currelos el día 26.


     Dentro del patrimonio de O Saviñao tiene especial relevancia las iglesias románicas que existen en este municipio.


San Martiño da Cova
     - San Martiño de a Cova, procede del antiguo monasterio de la orden de San Agustín cuyo priorato fue suprimido en 1824. La obra tiene planta rectangular con nave y ábside, la puerta principal presenta arco de medio punto con dos arquivoltas en baquetón. En el interior destacan la bóveda de cañon y unas pinturas del ábside que son del siglo XVII, representan a la Santísima Trinidad y tres retablos de los siglos XVII y XVIII.



Otras iglesias del Romanico en O Sabiñao
     - San Lorenzo de Fión, de la obra románica se conservan el ábside y dos tramos del primer tercio del siglo XII, la cabecera es semicircular y ofrece al exterior tres fragmentos divididos por columnas adosadas. En el interior tiene tres retablos y pinturas murales del siglo XVI.



      - Santa María de Marrube, la planta consta de nave y ábside, el arco triunfal tiene ornamentación vegetal; en el exterior destaca la puerta principal, abocinada con tres arquivoltas en baquetón; en el interior destacan las pinturas murales que cubren el cascarón y la bóveda donde aparece la figura del Salvador y el Niño Jesús recibiendo regalos en brazos de la Virgen María.


     - Santa María de Seteventos. Esta iglesia de finales del siglo XII, conserva las características propias del románico en la Ribeira Sacra, pero además se conservan en su interior unas pinturas murales en arco triunfal y muro colindante, presididas por el Pantocrator nos muestra las cualidades de los bienaventurados y las figuras monstruosas del infierno.


     - San Pelayo de Diomondi fue declarado monumento nacional el 3 de junio de 1.931; es un templo de origen monástico de planta rectangular y nave dividida en cinco partes por arcos de medio punto apuntados en su exterior destaca la puerta principal, abocinada que presenta cuatro arquivoltas tóricas con fustes lisos y capiteles historiados. El alzado norte se encuentra tapado por el palacio episcopal, que fue residencia de verano de los obispos de la diocesis de Lugo.



     - San Estevo de Rivas de Miño. Es también monumento nacional desde 1.931. Tiene base y ábside; la nave dividida en cuatro compartimentos por arcos apuntados y el ábside con bóveda de cañón y tramo semicircular. En el exterior destacan la fachada principal con puerta abocinada de cuatro arquivoltas de medio punto sobre columnas de mármol. En la arquivolta menor presenta siete figuras sentadas que evocan los ancianos de la apocalipsis; también posee un rosetón de casi cuatro metros de diámetro.



     - San Vitorio de Ribas de Miño. A esta iglesia de estilo románico se le añadió la Sancristía, consta de nave y ábside, con arco triunfal de medio punto. En el exterior sobresale la puerta principal con tres arquivoltas que descansan sobre columnas de fustes lisos; en su interior destaca una imagen de la Virgen del Rosario y una custodia de oro y plata.

MAPA

XOAN ARCO DA VELLA

jueves, 1 de enero de 2015

FERVENZA DE AS LAXES - MORAÑA


 FERVENZA DE AS LAXES
RIO GUNDEIRO
REBÓN
A FONTAIÑA
MORAÑA

     Además de lo comentado en los apartados de historia y Moraña rupestre, Moraña cuenta con otros parajes y lugares para poder visitar y disfrutar al aire libre. 


     Altas montañas, legendarios robledales situados a lo largo de todo el municipio, cursos de los ríos y hermosos saltos de agua, además de otras alternativas, componen la oferta paisajística de este ayuntamiento.



 
Qué ver en Moraña
LAS “CARBALLEIRAS” (robledales)
     Carballeira de Santa Xusta: situado en la parroquia de Santa Xusta, en el lugar de Igrexa, posee más de 450 robles que se extienden sobre una superficie de 25.400 metros cuadrados. Hay un sendero empedrado que sube desde el lugar de Lameiro hasta el lugar de Igrexa, donde hay una llanura desde la que se puede divisar parte del ayuntamiento. Posee además dos fuentes y un palco de música.


     

     Carballeira de Santa Lucía: Situada en la parroquia de Saiáns, en el lugar de Santa Lucía, concretamente a 100 m del Ayuntamiento, está formada por 77 robles. Tiene una extensión de 3.900 metros cuadrados y es el lugar donde se celebra la famosa Festa do Carneiro ó Espeto.


     Carballeira de Campenlos: Situada en el núcleo urbano, está formada por 52 robles y tiene más de 3.300 metros cuadrados.
     Campo de Antón: está situada en Santa Cruz de Lamas.



     

     Carballeira da Buzaca: está situada en la parroquia de San Lourenzo
     Campo da Feira Vella: está situada en de Saiáns al lado del Centro de Saúde y posee 24 robles.


 

LOS MOLINOS
     Muiños das Laxes: situados en el lugar de As Laxes (Rebón), el río origina abruptos saltos de agua que se aprovecharon para la creación de varios molinos. El acusado desnivel y las grandes rocas de granito crean una imagen imponente en un contorno espectacular.


     Muíños de Arxeo: en el río Cornide desemboca el Arxeo, y en su curso hay una serie de molinos en un contorno de sorprendentes bosques de especies autóctonas.



OS MIRADOIROS
     Mirador del monte Acibal: está situado en la parroquia de Amil, en la carretera que la une con la capital de provincia. Desde el mirador se pueden contemplar vistas de la ría de Pontevedra y la ría de Arousa.



     Muy cerca del mirador se encuentra la zona del Pastizal, prado extenso de singular belleza, rodeado de cercados de madera y con mesas de piedra, ideales para comidas campestres. Aquí se celebra, a mediados del mes de julio, la Festa da Rapa das Bestas.


     El mirador del monte Ardegán: está situado entre la parroquia de Santa Xusta y San Martiño de Gargantáns, en la carretera autonómica Caldas-Campo Lameiro. Se pueden observar excelentes paisajes del municipio y hay que destacar la importancia de los restos arqueológicos del lugar.



     El Mirador de Cerdeiras: está situado en la parroquia de S. Lourenzo, en el lugar de Cerdeiras, en la carretera autonómica PO-221 Caldas-Campo Lameiro. Desde aquí se pueden contemplar magníficas vistas de la ría de Arousa.



     El mirador del monte Castelo: situado en la parroquia de Cosoirado, desde aquí podemos contemplar hermosos paisajes de gran parte del municipio y también de la orilla coruñesa de la ría de Arousa.


MAPA
XOAN ARCO DA VELLA

IGREXA DE SAN PEDRO - A MEZQUITA

 IGREXA DE SAN PEDRO
A MEZQUITA
A MERCA
OURENSE


A Merca
     O concello dispón de varios atractivos culturais e paisaxísticos, que unidos á súa proximidade á capitalidade da provincia confírenlle unha función de recreo.



     A súa beleza natural permite o desenvolvemento de rutas de sendeirismo, complementadas con áreas de recreo, como a de Rubillós, na marxe do río Arnoia.



     Ao longo deste río están os máis antigos vestixios, como os castros da Peneda da Lebre (alusión a unha ermita antiga, da que non existen restos, adicada a San Amaro, de onde procede unha imaxe conservada na Capela do Espírito Santo); o de Outeiro de San Marcos (situado na Mezquita, próximo á Compostela), o de Castro de Rodela (é o de maiores dimensións, e está situado en Faramontaos, entre o Concello de A Merca e o de Celanova) e o do Monte do Castro de Olás.



Igrexa de San Pedro
     Non podemos esquecer a igrexa de San Pedro de A Mezquita, declarada Monumento Nacional no ano 1931, románica con elementos de transición ao gótico.



     É de planta lonxitudinal e unha sola nave, con contrafortes e delimitada por unha imposta que percorre todo o edificio, baixo a que se atopa unha sucesión continua de modillóns que representan animais simbólicos (lobo, serpe), antropomorfos e nun so caso unha roseta; remata nun piñón sobre o que se dispón un Agnus Dei e unha cruz antefixa (o cordeiro mira para o Oeste, feito insólito en Galicia).



     Dúas imaxes velan a entrada no ángulo da cornixa e contrafortes: San Pedro, patrón, coa chave na man dereita e a outra pode ser Santa Ana ou a Virxe. 


     Baixo os contrafortes unha loba amamantando aos seus lobetos e un lobo que devora un cordeiro. 


     No segundo corpo da fachada ábrense dúas ventás superpostas; a inferior, entre a portada e o rosetón, é de arco de medio punto axadrezado e a superior é un simple portelo sobre a cornixa.



     O rosetón está decorado con motivos florais da corrente santiaguesa. A portada sur, ademais de dúas ventás de arco de medio punto con belos capiteis, mostra dous leóns que apoian as súas patas dianteiras sobre un cordonciño dun canastillo, baixo o arco de descarga.



     O ábside, dividido por altas columnas, con tres ventás e canecillos na súa cornixa, está cuberto por dous teitos de elementos desiguais que alteran as súas medidas en altura e anchura. A nave, comunícase mediante un arco dobremente partido co abside, no que se observan columnas truncadas baixo unha bovedilla.



Que ver:
     Nas súas proximidades, consérvanse sepulcros antropomorfos, así como un fermoso cruceiro de fuste estriado, decorado con figuras na parte central e descansando sobre o seu capitel un Cristo de gran tamaño.



     A torre de San Pedro de A Mezquita foi no pasado sede do señorío da Casa de Branganza, pero sufriu diversos derrubes e modificacións, conservándose na actualidade a parte inferior.



     Diversas casas solariegas salpican o territorio municipal, entre as que destacan a Casa da Rapela en Salpurido e, sobre todo, o pazo de Santa María de Olás de Vilariño, cunha bela solaina voada.



     Ademais, e como testemuña da súa antiga riqueza agrícola, o municipio dispón dun singular conxunto de canastros, de elevado número, na capitalidade do Municipio, que constitúen un dos máis interesantes e representativos da Galicia rural.



     En relación ás festas, é coñecido o Entroido de A Mezquita, que dura dous días, e no cal os "galos" bailan polas rúas xuntándose cos "mecos" de Froxás das Viñas. 


     Estes últimos, presentan unha singular persecución co público asistente aos actos, mostrando unha vestimenta de gran riqueza cromática.



     Ademais, existen outras festas patronais, sendo a principal a festividade do Espírito Santo. 
 
MAPA

XOAN ARCO DA VELLA

MONASTERIO DE SAN MUNIO - A BOLA

MONASTERIO DE SAN MUNIO
VEIGA
A BOLA
OURENSE


Monasterio de San Munio
     Mosteiro fundado no século IX por San Munio, que se atopa sepultado na capela maior da igrexa, aplicándose as súas reliquias aos endemoniados para liberalos de Satanás.



     A igrexa é unha das mostras máis curiosas do románico oixival. Consta dunha soa nave e ábsida rectangular.



     Das súas orixes conserva unha torre lateral, que data do século IX, pero a forma actual é románica de transición.



     Destaca tamén a porta lateral, con arco apuntado e arquivoltas decoradas con motivos vexetais, e un tímpano con cruz grega sobre mochetas que representan as cabezas dun lobo e un carneiro.



     No seu interior destaca unha cruz procesional de estilo románico-bizantino, realizada en madeira, recuberta de bronce esmaltado e decorada con cabuxón de cristal de gran valor.



A Bola
Historia, arte e monumentos
     Este Concello, preto da vía romana XVIII, entre Braga e Astorga, sufriu a influencia romana e tamén as invasións musulmás. Esta presenza ten sido efémera ao repoboarse estes territorios entre os séculos IX e X.



     Precisamente deste período arranca a institución máis importante deste Concello, o mosteiro de San Munio de Veiga, construído no século IX, hoxe desaparecido e substituído por unha igrexa románica.



     Durante a Idade Media a súa vida viuse marcada pola influencia do mosteiro de San Salvador de Celanova, pertencendo parte do territorio á súa xurisdición baixo a autoridade deste mosteiro.



     Outras xurisdicións foron as de Berredo, Fruíme e Vilaverde e Sorga (todas elas baixo elementos da baixa nobreza); San Munio da Veiga era responsabilidade da Encomenda de San Marcos de León (integrada na Orde de Santiago) e garantía a independencia do mosteiro de San Munio fronte ao de San Salvador de Celanova; e a de Vilariño do Campo, pertencente ao conde de Maceda.



     Durante a Idade Moderna no Concello edificáronse pazos como o de Berredo, Podentes e Sorga. Unha vez creados os concellos constitucionais, as xurisdicións deron paso aos municipios de Berredo e Soutomel, que en 1835 se fusionaron no da Bola.Igrexa de Veiga



     O Concello de A Bola debe o seu nome á bóla situada no lugar que leva o seu mesmo nome, A Bola.



     Esta bóla granítica foi alterada por unha serie de fracturas perpendiculares á superficie formándose bólas que nuns casos quedaron amoreadas unhas sobre as outras formando o que se denomina como barrocais, nestes barrocais son típicas as rochas cabaleiras, é dicir, bólas graníticas situadas de forma natural en equilibrio sobre unha das súas superficies máis pequenas.



     Deste tipo de bólas temos boa mostra no municipio constituindo o emblema do mesmo, sendo o exemplo máis característico do municipio a bóla situada en A Bola.

MAPA

XOAN ARCO DA VELLA