ESTACIÓN DE TREN DE RIBADAVIA - RIBADAVIA

 ESTACIÓN DE TREN DE RIBADAVIA

RIBADAVIA

 Estación de Ribadavia
    Ribadavia é unha estación de tren de Adif situada na vila de Ribadavia, na provincia de Ourense. Ten servizos de longa e media distancia.

Situación ferroviaria
     A estación atópase no punto quilométrico 72,9 da liña férrea de ancho ibérico que une Monforte de Lemos con Redondela a 87 metros de altitude, entre as estacións de Barbantes e Filgueira.

     O tramo é de vía única e está electrificado.

Historia
     A estación foi inaugurada o 18 de xuño de 1881 coa aperta do tramo Ourense-Arbo da liña que pretendía unir Vigo con Monforte de Lemos.

     A súa explotación inicial quedou a cargo da Compañía do Ferrocarril de Medina a Zamora e de Ourense a Vigo.

     Dita xestión mantívose ata 1928 cando foi absorbida pola Compañía Nacional dos Ferrocarrís do Oeste de España, compañía pública creada para xestionar varios trazados, en xeral deficitarios, do oeste do país. 

     En 1941, Oeste foi unha das empresas que se integrou na recentemente creada Renfe.

     Desde o 31 de decembro de 2004 Renfe Operadora explota a liña mentres que Adif é a titular das instalacións ferroviarias.

A estación
     Está situada ao norte do concello. O seu edificio para viaxeiros é unha ampla estrutura de base rectangular e dúas alturas que recobre un tellado de catro vertentes. 

     Dispón de dúas plataformas curbadas (unha lateral e outra central) á que acceden tres vías.

     A plataforma lateral conta cunha marquesiña metálica encostada ao edificio principal como elemento de protección.

MAPA

 

XOAN ARCO DA VELLA

ESTACIÓN DE TREN DE BARBANTES - BARCA DE BARBANTES - CENLLE

 ESTACIÓN DE TREN DE BARBANTES

BARCA DE BARBANTES

CENLLE

 Estación de Barbantes
     Barbantes é unha estación de tren de Adif situada na Barca de Barbantes, no concello de Cenlle, provincia de Ourense. Ten servizos de media distancia.

Situación ferroviaria
     A estación atópase no punto quilométrico 59,1 da liña férrea de ancho ibérico que une Monforte de Lemos con Redondela a 93 metros de altitude, entre as estacións de Ourense-Empalme e Ribadavia.

      O tramo é de vía única e está electrificado.

Historia
     A estación foi inaugurada o 18 de xuño de 1881 coa apertura do tramo Ourense-Arbo da liña que pretendía unir Vigo con Monforte de Lemos. A súa explotación inicial quedou a cargo da Compañía do Ferrocarril de Medina a Zamora e de Ourense a Vigo.

     Dita xestión mantívose ata 1928 cando foi absorbida pola Compañía Nacional dos Ferrocarrís do Oeste de España, compañía pública creada para xestionar varios trazados, en xeral deficitarios, do oeste do país. En 1941, Oeste foi unha das empresas que se integrou na recentemente creada Renfe.

     Desde o 31 de decembro de 2004 Renfe Operadora explota a liña mentres que Adif é a titular das instalacións ferroviarias.

A estación
     Está situada a beiras do río Miño como gran parte das estacións deste tramo. O seu edificio para viaxeiros é unha ampla estrutura de base rectangular e planta baixa. 

     Dispón de dúas plataformas (unha lateral e outra central) á que acceden tres vías. 

     A plataforma central é tan estreita que realmente non ten uso por parte dos viaxeiros.

MAPA

 

XOAN ARCO DA VELLA

PETO DE BEIRO - BEIRO - CARBALLEDA DE AVIA

 PETO DE BEIRO

BEIRO

CARBALLEDA DE AVIA

Petos de Ánimas
     Os petos de ánimas son unha das manifestacións materiais do culto aos mortos, da devoción das ánimas; non deixa de falarnos das ideas moi profundas na mentalidade galega sobre a vida e a morte.

     Afirman os historiadores e etnógrafos que o peto de ánimas xorde despois do século XVI, na situación político-relixiosa da Contrarreforma, é entón cando aparece a idea do Purgatorio.
Segundo Castelao:
     "A nova devoción suprímeo a idea de castigo eterno".

      A mediados do século XVII, Galicia xa deixara de pensar no Inferno para que se entregue de cheo a idea do Purgatorio, do que os seus mortos queridos podían salvarse a forza de oracións e boas obras.

     A finalidade destes elementos populares é a de ofrecer ofrendas de todo tipo (flores, cera, patacas, maíz, pan, aceite ...), ás ánimas que non atopan descanso no Purgatorio, para que alcancen a felicidade no Ceo; unha vez liberadas intercederán por quen fixo a ofrenda, e daban diñeiro para que o cura o administre e dixese misas polos defuntos.

     Os retablos das ánimas, os petos en que se pide a esmola durante a misa e as obras de cantería son manifestacións de culto ás ánimas.

     O estilo artístico , de cantería defínese como "popular"; os devotos coñecían perfectamente as formas e cores que querían e non lle pedían ao canteiro artesan outra cousa que facer a obra encargada coa súa mellor habilidade.

   Os petos unen arquitectura e escultura, e a súa estrutura divídese en tres partes:
- Estructura arquitectónica básica.
- Unha cavidade similar a unha capeliña que ocupa o eixe central e superior (buqueira).
- Unha cavidad case sempre na base da capeliña, tapada cunha lámina de ferro e un buraco para meter as ofrendas (Alxibeira).  

MAPA 

 

XOAN ARCO DA VELLA

FERVENZA DA SEIMEIRA DE QUEIXOIRO "DOUS " RÍO QUEIXOIRO - A FONSAGRADA

 FERVENZA DA SEIMEIRA DE QUEIXOIRO "DOUS"

RÍO QUEIXOIRO

A FONSAGRADA

  Seimeiras de Queixoiro
      Fermosas fervenzas no río Queixoiro, de considerable altura, moi próximas entre si e rodeadas dunha fermosa paisaxe de carballos e castiñeiros.

     Estas fervenzas cristalinas, chamadas Seimeiras, son unha marabilla da natureza e unha festa para os ollos.

      Un acceso con escaleiras permite a visión desde diferentes ángulos e toda a vexetación que o rodea. Un fermoso lugar que se fai case máxico neste fantástico bosque poboado por especies autóctonas.

     As seimeiras están dentro da ruta de sendeirismo do Forno do Bolo, un aliciente máis que nunca pasará desapercibido para os que deciden percorrela.

     As Seimeiras de Queixoiro están situadas na parroquia do mesmo nome, un lugar con encanto propio e lugares dignos de visitar.

     En Terras de Burón dentro do concello lugués da Fonsagrada, situado dentro da Rede Natura 2000, Xeodestinos de Galicia e a Reserva da Biosfera Eo-Oscos-Terras de Burón.

Comarca da Fonsagrada
     A comarca da Fonsagrada, ou terra de Burón, é unha comarca galega situada na provincia de Lugo cuxa capital é A Fonsagrada.

     A esta comarca pertencen os concellos de Baleira, A Fonsagrada e Negueira de Muñiz. No ano 2020 tiña 4.830 habitantes (IGE) e unha superficie é de 679,51 quilómetros cadrados. O concello da Fonsagrada é o de maior poboación da comarca  

VIDEO

MAPA

 

Fuente: Web Terras de Burón

XOAN ARCO DA VELLA

FERVENZA DA SEIMEIRA DE QUEIXOIRO " UN " RÍO QUEIXOIRO - A FONSAGRADA

FERVENZA DA SEIMEIRA DE QUEIXOIRO "UN"

RÍO QUEIXOIRO

A FONSAGRADA

 Seimeiras de Queixoiro
      Fermosas fervenzas no río Queixoiro, de considerable altura, moi próximas entre si e rodeadas dunha fermosa paisaxe de carballos e castiñeiros.

     Estas fervenzas cristalinas, chamadas Seimeiras, son unha marabilla da natureza e unha festa para os ollos.

      Un acceso con escaleiras permite a visión desde diferentes ángulos e toda a vexetación que o rodea. Un fermoso lugar que se fai case máxico neste fantástico bosque poboado por especies autóctonas.

     As seimeiras están dentro da ruta de sendeirismo do Forno do Bolo, un aliciente máis que nunca pasará desapercibido para os que deciden percorrela. As Seimeiras de Queixoiro están situadas na parroquia do mesmo nome, un lugar con encanto propio e lugares dignos de visitar. 

     En Terras de Burón dentro do concello lugués da Fonsagrada, situado dentro da Rede Natura 2000, Xeodestinos de Galicia e a Reserva da Biosfera Eo-Oscos-Terras de Burón.

Comarca da Fonsagrada
     A comarca da Fonsagrada, ou terra de Burón, é unha comarca galega situada na provincia de Lugo cuxa capital é A Fonsagrada.

     A esta comarca pertencen os concellos de Baleira, A Fonsagrada e Negueira de Muñiz. No ano 2020 tiña 4.830 habitantes (IGE) e unha superficie é de 679,51 quilómetros cadrados. O concello da Fonsagrada é o de maior poboación da comarca 

VIDEO

MAPA

 

Fuente: Web Terras de Burón

XOAN ARCO DA VELLA

SARAMAGAL - RIBEIRO DE BAIXO - CASTRO LABOREIRO - MELGAÇO

 SARAMAGAL

RIBEIRO DE ABAIXO

CASTRO LABOREIRO

MELGAÇO

 Castro Laboreiro
     Castro Laboreiro é un dos pobos máis emblemáticos da rexion do Minho resultado do illamento que sufriu no pasado, o que permitiu chegar intacto ata os nosos días, os aspectos do patrimonio histórico e cultural da localidade, como a arquitectura, a paisaxe e a forma de vida da súa xente, hoxe en día tamén marcado por un forte espírito de comunidade.

     O antigo concello medieval, está situado no extremo norte do Alto Miño en Portugal.

     Sendo un pobo situado na montaña, a máis de mil metros de altitude, significou que os castrexos defenderon as suas costumes e tradicións de todas as influencias estrañas, e que aínda persisten.

     Unha destas tradicións é a "inverneiras" e "brandas".

     A mediados de decembro, coa chegada do frío e as nevadas, as poboacións de Castro Laboreiro levan a súa roupa, utensilios para o fogar, a agricultura e o pastoreo de gando ", acoden en multitude aos vales, onde teñen unha segunda residencia e un segundo pobo ".

     (Roca, 1993). E están na "Inverneira", ao abrigo do frío ata mediados de marzo.

     "O pobo de Castro Laboreiro foi sempre coñecido, polas súas migracións nómadas ...

     Isto non é unha transhumancia, pero e migración global - o gando, a xente, e os medios de vida, deixando eses lugares totalmente solitarios.

     " Sampaio (1991) fai referencia ás tradicións Castrexas cando di: "Ricos en tradicións e costumes, pódese poñer de relevo a experiencia da comunidade e os cambios periódicos de maior poboación natutal, denominado "brandas" para os chamadas "inverneiras" cando chega o frío e viceversa, a principios da primavera."

Os montes Laboreiro
     A serra do laboreiro forma parte do Parque Nacional de Peneda-Geres e a súa morfoloxía é caracterizada pola existencia de altas montañas, ladeiras empinadas e cantís, que están situadas a máis de 1.000 metros, alternando con profundos vales de vexetación exuberante.

     Atravesada por moitos afluentes que desembocan no río Laboreiro que forman vales de vexetación densa que se transforma en diferentes escenarios nas diferentes estacións.

 

     A ocupación da montaña do Laboreiro estivo sempre vinculada á explotación dos recursos naturais, marcado por unha ocupación estacional, que predominaba o pastoreo e a agricultura, coa ocupación dalgúns dos lugares máis altos ao longo do verán e xunto ao rio no inverno.

MAPA

 

XOAN ARCO DA VELLA