CASTELO DE RIBADAVIA - RIBADAVIA

CASTELO DE RIBADAVIA

RIBADAVIA

Castelo de Ribadavia
     O castelo de Ribadavia é un amplo espazo arqueolóxico e monumental do que foi a fortaleza dos Condes de Ribadavia, da familia Sarmiento. 

     Son os restos dun castelo de grandes dimensións que foi escavado e está na actualidade en proceso de rehabilitación.

Situación
     Sitúase no conxunto histórico de Ribadavia, a súa fachada oeste dá á rua Progreso, debido á súa amplitude forma un conxunto que linda con varias rúas e prazas do conxunto histórico. A entrada a este recinto arqueolóxico de gran valor faise pola oficina de turismo de Ribadavia, sita na Praza Maior, no Pazo dos Condes de Ribadavia.

Historia
     Algúns historiadores como Meruéndano levan a orixe deste castelo aos primeiros anos da Reconquista sendo logo ampliado durante o breve reinado de García de Galicia (1065-1071) que estableceu en Ribadavia a súa corte e a capital do seu reino. Porén outros moitos autores consideran que o castelo foi construído no século XII.

     Tempo despois serviu de refuxio para a Condesa de Traba e o rei neno Afonso VII que alí resistiron o ataque de Arias Pérez partidario dos dereitos sucesorios de Dona Urraca.

     Fernando II concedeulle en 1164 o foro de cidade de Ribadavia, entón chamada Bobou, e entregouna xunto co castelo ao seu tutor a Xoán Arias da Casa de Traba No ano 1375 Henrique II de Trastámara concedeulle o señorío de Ribadavia a Pedro Ruiz Sarmiento, pasando desde entón o castelo á propiedade da familia Sarmiento.

     Foi obxecto de importantes reformas no século XV que lle conferiron a súa imaxe definitiva.

     Foi abandonado no século XVII cando os condes de Ribadavia fixan a súa residencia no Pazo dos condes, na praza maior, e que estaba comunicado co castelo por unha porta.

     Tralo seu abandono o castelo sufriu a perda de moita da súa pedra que foi reaproveitada para a construción de moitas casas de Ribadavia.

Descrición
     Unha das portas de acceso á fortificación co escudo dos Sarmiento na doela do arco.

     Das portas das antigas murallas que formaban parte co castelo dos sistema defensivo: a Porta da Vila (norte), a Porta de Santo Domingo (sur), A Porta da Fonte da Prata ou de San Xoán (oeste) e a Porta Nova de Arriba (leste), só esta última se conserva, xunto con outras dúas portas posteriores, a Porta Falsa da Magdalena (postigo) e a Porta da Tafona, que servía para permitir achegarse as augas do Avia.

     Dous fortes torreóns circulares flanquean a porta principal que presenta un arco de medio punto.

     Un escudo coas armas dos Sarmiento e os Fajardo decora a porta principal.

     No interior, nas escavacións arqueolóxicas levadas a cabo por Manuel Chamoso Lamas, puxéronse ao descuberto un conxunto de 20 sepulcros antropomorfos que conformaban unha necrópole medieval, datada nos séculos IX e XII. 

     A carón das tumbas unha escalinata circular traballada directamente na rocha nai e que puideron pertencer á capela ou templo que fora o centro do camposanto.

     No interior do recinto amurallado construíuse, no século XX, na parte máis achegada ao río un auditorium, onde se celebra a Mostras de Teatro Abrente de Ribadavia, no mes de xullo.

MAPA

 

XOAN ARCO DA VELLA

FORTE DE SANTIAGO DE SESIMBRA - SESIMBRA

 FORTE DE SANTIAGO

SESIMBRA

      O Forte de Santiago de Sesimbra, tamén coñecido como Forte dá Marinha, Forte dá Praia e Fortaleza de Santiago, está situado na parroquia de Santiago (Sesimbra), na localidade costeira de Sesimbra, no Distrito de Setúbal, en Portugal.

      Situada na praia de Sesimbra, pobo tradicionalmente dedicado á pesca, tiña a función de protexer a cidade e o seu fondeadoiro.

     Forte de Santiago está clasificado como Ben de Interese Público desde 1977.

Historia
      A primeira estrutura defensiva neste lugar remóntase probablemente a un forte do século XVI, construído durante o reinado do rei Manuel I (1495-1521). Esta fortificación foi atacada na época da dinastía filipina por barcos da frota inglesa (xuño de 1602), sufrindo graves danos, xunto co episodio de encoro dun barco (o São Valentim) procedente das Indias Orientais cargado de valiosas mercadorías.

O actual Forte de Santiago
       A estrutura actual remóntase á Restauración da independencia, cando o reinado de D. João IV (1640-1656) determinou a súa construción. 

       O seu proxecto estivo a cargo de João Cosmander, un xesuíta holandés ao servizo dese soberano, e foi concluído en 1648.

       Utilizado como balneario ou campo de veraneo dos fillos bastardos do rei João V (1706-50) (os Meninos de Palhavã), a partir de 1712 foi utilizado como sede do Goberno de Armas da rexión, ao que se destinaron as restantes defensas áreas costeiras subordinadas, a saber: o Forte de Santiago do Outão, o Forte de Santa Maria dá Arrábida, o Forte de São Teodósio dá Ponta do Cavalo, o Forte de São Domingos dá Baralha e o Forte de Nossa Senhora do Cabo, en Espichel . O Forte de São Pedro dás Areias Brancas (ou Foz), xa estaba bastante deteriorado nesta época.

      No século XIX, perdendo a súa función defensiva ante a evolución dos medios bélicos, foi desmantelado e desmantelado en 1832. 

      Posteriormente as súas instalacións foron trasladadas á Aduana (1886) ata que, en 1879, converteuse en sede da Garda Fiscal.

      Considerado Ben de Interese Público por Decreto do 29 de setembro de 1977, actualmente atópase en bo estado, aberto a visitas turísticas.

Características
     A estrutura esténdese ao longo de liñas amuralladas ao longo da praia, cunha ampla chaira para artillería. Os patios interiores albergan as instalacións de servizo: Casa de Comandancia (residencia do Gobernador de Armas), Cuartel de Tropas, polvoreira, Capela, depósitos, mazmorras e cisterna.

      A porta está coroada por un escudo de armas real, que inscribe a data de fundación da fortaleza: 1648.

 Curiosidades
     No patio había unha pintura sobre madeira, de mediados do século XVII, que representaba a Santiago, dacabalo e empuñando unha espada, embistiendo a un grupo de moriscos.

     Xunto co Castelo de S. Filipe e o Castelo de Palmela, está representado no símbolo de Vitória de Setúbal, que inclúe un castelo con estas tres torres.

MAPA

 

XOAN ARCO DA VELLA

CASTELO BUITRAGO DEL LOZOYA - BUITRAGO DEL LOZOYA

CASTELO DE BUITRAGO DEL LOZOYA

BUITRAGO DEL LOZOYA

     A Alcazaba ou Castelo de Buitrago del Lozoya​ está situado no municipio do mesmo nome, na parte setentrional da Comunidad de Madrid (España).

      Foi construído en estilo gótico-mudéxar no século XV, no marco do recinto amurallado da localidade, a beira do río Lozoya. A estrutura orixinal consérvase parcialmente e atópase en proceso de restauración.

      Algúns dos seus elementos son utilizados para fins sociais ou festivos. A súa titularidade corresponde á Comunidad de Madrid, que permite a súa visita, previa cita.

      Foi declarado Monumento Nacional en 1931, xunto coa muralla. Tamén se atopa protexido polas declaracións de Conxunto Histórico-Artístico e Ben de Interese Cultural das que foi obxecto a vila de Buitrago del Lozoya o 11 de abril de 1993.

Breve Historia
     A construción que chegou ata os nosos días data do século XV, aínda que cabe supoñer que houbo unha fortaleza anterior, de orixe musulmá.

     Polo menos así se desprende das primeiras referencias escritas, que aparecen no século XII, en tempos de Alfonso VIII de Castela.

     A fortificación primitiva puido ter un activo papel repoblador a partir do ano 1085, ano no que Buitrago del Lozoya pasou a mans cristiás. 

     A Alcazaba quedou vinculada, desde a Reconquista, coa poderosa familia dos Mendoza, que constituíu a Comunidade de Villa e Terra de Buitrago, dotada con capacidade xurisdicional para repoboar.

     No século XV foi levantado o edificio actual, a pedimento de Diego Furtado de Mendoza de la Vega e Luna, que herdou do seu pai o título de Duque do Infantado, un dos que ostentaba a casa de Mendoza.

     Entre os seus visitantes e moradores ilustres, figuran o literato prerrenancetista Íñigo López de Mendoza, primeiro marqués de Santillana e conde do Real de Manzanares, e Juana a Beltraneja. O primeiro frecuentaba o lugar, onde organizaba festas e eventos sociais, e a segunda habitouno, convidada polos Mendoza, no contexto das súas disputas con Isabel a Católica polo trono da Coroa de Castela.

     O castelo de Buitrago del Lozoya sufriu danos de consideración durante a guerra da Independencia por parte das tropas francesas, que o converteron en cuartel durante catro anos e destruíron todo antes de retirarse en 1813.

Características
     Vista da alcazaba desde un dos lenzos da muralla.
Interior do alcázar coa Igrexa de Santa María do Castelo ao fondo.

     A alcazaba álzase sobre a esquina suroriental da muralla que rodea o recinto medieval de Buitrago del Lozoya, que ocupa parcialmente. Os seus materiais de construción (ladrillo, cal e pedra) dan conta da súa influencia musulmá, así como a disposición dos ladrillos, colocados en bandas horizontais unidas por cal e enmarcadas por bloques de pedra maciza.

      A súa planta é rectangular. Consta de sete torres, que presentan formas variadas (cadradas, rectangulares e pentagonales), construídas enteiramente en pedra. Dispón dun patio de armas central, que é utilizado ocasionalmente como coso taurino. 

      Estaba rodeado por un foso, integrado dentro do recinto amurallado onde se atopa situado. Carece de torre da homenaxe. Todas as torres son macizas ata o nivel do adarve, excepción feita da pentagonal. Esta é accesible desde o patio de armas central, a diferenza do resto, cuxo único acceso posible é a través do citado adarve.

       Un dos elementos arquitectónicos máis destacados do conxunto son as súas bóvedas de cubrición, formadas por arcos de medio punto ou aproximación de fiadas.

      Tamén cabe mencionar a súa porta de acceso, conformada por dous arcos, que se atopa en recodo, nunha das torres.

      No interior da alcazaba están a realizarse traballos varios. Nos séculos XV e XVI, albergaba un palacio, adornado con yeserías e teitumes de gran calidade.

MAPA

 

XOAN ARCO DA VELLA