PRESENTACION "SOÑO DE INFANCIA" - MONCHO ROUCO

 PRESENTACION "SOÑO DE INFANCIA"

MONCHO ROUCO

EDICIONES XERAIS

CASA DEL LIBRO

VIGO

Moncho Rouco: «​Soño de infancia nació para trasladar unas vivencias y un tiempo a mis hijos»

     Su novela está a medio camino entre el recuerdo pausado propio de los libros de memorias y el ritmo vibrante de los relatos de aventuras. 

     Narra las memorias de un niño que vivió en Galicia en el tránsito de los años 60 a los 70.

     La novela Soño de infancia, editada por Ediciones Xerais, de la que es autor Moncho Rouco, escritor gallego residente en Canarias desde hacemuchos años, está a medio camino entre el recuerdo pausado propio de los libros de memorias y el ritmo vibrante de los relatos de aventuras. 

     Narra las memorias de un niño que vivió en Galicia en el tránsito de los años 60 a los 70. Con esta obra, Rouco hace su primera incursión en la narrativa gallega. 

     MUNDIARIO le ha entrevistado al hilo de su presentación el viernes, 24 de marzo, en la Casa del Libro de Vigo.

– ¿Cómo nació Soño de infancia?
     – Soño de infancia nació de la necesidad de trasladar unas vivencias y un tiempo a mis hijos. Poco a poco fue tomando cuerpo de relato novelado y de ahí hasta el final solo resta el transcurrir de los años de aquel niño que vino da Costa da Morte a los arrabales de una Coruña de principios de los años 60.

– Qué espera de su irrupción en la literatura gallega?
     – Me gustaría que fuese un soplo de aire fresco, sin falsas nostalgias, pero con la sonrisa instalada en los labios del lector, con las andanzas de Ramonciño y sus Non ahí tempo que perder. Las pausas las propone el lector, el ritmo lo tiene el papel.

– El título sugiere que se trate de una novela infantil, ¿lo es?
     – No es una novela infantil, aunque puedan leerla sin ningún quebranto. No es una novela juvenil, aunque la novela camina por el filo de la pubertad y la juventud incipiente. Es una novela que al uso de aquellos tiempos de la televisión en blanco y negro, carece de rombos, aquellos rombos que enviaban a la muchachada para cama…

– ¿Cuáles son sus próximos proyectos?
     – Cambiando radicalmente de género literario, ahora estoy inmerso en una novela de corte ecologista entre “espacios tiempos y universos paralelos”, aunque sin marcianitos. Decidido el título, “Rodas”, resta dar cuerpo y contenido a un relato que, sin falsas pretensiones, pretende alertar conciencias de sostenibilidad.

MAPA

SÍGUENOS:

Facebook

XOAN ARCO DA VELLA  

O PARAISO EXISTE  

Twitter

XOAN ARCO DA VELLA

Pinterest

XOAN ARCO DA VELLA 

Google+

XOAN ARCO DA VELLA

Instagram

XOAN ARCO DA VELLA 

YouTube

XOAN ARCO DA VELLA

 Fuente: blog.xerais.gal

XOAN ARCO DA VELLA

CASA LEONIDES - A GRAÑA - COVELO

 CASA LEONIDES

A GRAÑA

COVELO

     A Casa-Museo de Leonides de A Graña amosa a vida cotía da Galicia labrega

     É Covelo concello que se alza en altas cotas da montaña pontevedresa, con lugares de gran beleza enmarcados pola paisaxe de lenda da Serra do Suído. Ademais de fauna e flora,estes cumios albergan construcións centenarias como os chozos e aldeas detidas no tempo, como A Graña, que conserva unha das edificacións máis antigas da bisbarra: a Casa-Museo Leonides, un espazo que pretende reflectir como vivían os habitantes da Graña, aos que se lles atribúe unha orixe xudeo-conversa. 

     O impulsor do proxecto, Maximino Fernández Sendín, presidente do Centro de Estudios da Paradanta e o Condado, abriu, para quen queira coñecela, unha antiga casa familiar que mostra no seu interior como era a vida cotiá da Galicia campesiña a través de útiles domésticos e agrarios. No exterior conta coa eira onde se mallaba o centeo, así como dous hórreos totalmente de pedra, incluída a cuberta.

     A Casa-Museo Leonides, que toma o nome dunha das súas últimas moradoras, avoa de Fernández Sendín, tería no seu estado primixenio o teito de colmo, ao igual que as pallozas tradicionais. A súa orixe remóntase -calcula o propietario- "uns cinco séculos atrás" e é a única da súa tipoloxía que se conserva na integridade nesta parroquia covelense. "Porque a casa está no barrio de Munxidoiro, topónimo que probablemente veña de munxir o gando. 

     Quizais a construción e os seus terreos estremeiros fosen unha granxa do convento de Melón ao cal pertencían estas terras", explica Fernández Sendín. Responde á tipoloxía de casa terrea cunha porta principal e pequenos ventanucos. 

     O interior está formado por un espazo único no que se encontra a lareira e o forno, arredor dos cales se despregan os elementos da vida cotiá: a gramalleira da que pendura o pote, escanos, mesas ou alzadeiras. 

     A estanza que ocupa na súa maior parte a planta baixa loce aínda o chan empedrado e vigas de madeira nun teito que apenas chega aos dous metros. 

     Á parte dedicada a corte accédese dende unha porta común da vivenda; isto é, a entrada ás cortes faise dende a cociña, que conserva na parede unha pía de pedra na que se botaba a comida aos animais.

     A proximidade do gando e mais o lume sempre aceso permitían manter unha temperatura media de 18 graos, mesmo durante os invernos máis duros. Por unhas escaleiras de pedra ascéndese ao único cuarto da casa, onde durmían ás veces ata doce membros do núcleo familiar. 

     O exterior ábrese a dúas eiras empedradas con dous hórreos tamén de pedra. "É curioso que os hórreos da Graña non teñen cruces -di Maximino Fernández, etnógrafo oriúndo da aldea e autor do libro A Graña y los grañudos-, só hai dous con este elemento e deberon de ser colocadas posteriormente. Probablemente debido á orixe xudeo-conversa dos habitantes, descendentes dos xudeus expulsados polos Reis Católicos que se refuxiaron nestas terras de montaña, nas que existen camiños de arrieiros que comunican con outros puntos de España e Portugal". 

     Buscando información para o seu estudo,o autor deu cun documento fundamental de 1752 localizado no Arquivo Diocesano de Tui que di "é tradición que os habitantes da Graña proceden dos xudeus expulsados por dona Isabel e por don Fernando".

     Os enseres son os de antano, as pezas do día a día da avoa Leonides. Pote, cafeteira, cuncas, bancos, escano, maseira, cama, berce, todo parado no tempo. A corte do gando segue igual. A casa-museo, que mostra como era a vida nesta aldea, pode visitarse pedindo a chave no bar da vila porque este é un museo para ser coñecido sen horario nin días establecidos. 

     Hai un libro de visitas no que o público pode asinar e deixar o seu comentario sobre esta casa de séculos. 

     O proxecto leva nove anos aberto ao público con este sistema. Sendín fixo realidade o vello aserto de "cultura para todos".

Sitio distinto
     A Casa Museo Leonides é un conxunto etnográfico único, dos que xa quedan poucos. Está situada nun lugar senlleiro como é A Graña: localización agreste, illada e enigmática, nunha das abas da impoñente Serra do Suído, que debeu conferir aos seus habitantes unha identidade propia dentro da mesma bisbarra do Condado-Paradanta, o mesmo que pasou cos vaqueiros de Asturias ou os pasiegos en Santander. 

     No libro A Graña y los grañudos. Estudio histórico-antropológico, Maximino Fernández Sendín apunta a posible ascendencia xudeo-conversa desta parroquia singular cuxa comunidade se constituíu como un gremio de comerciantes cun dialecto propio -o barallete- semellante ao doutros grupos gremiais de Ourense, como os afiadores ou paragueiros.

     Dende tempo inmemorial dedicáronse ao comercio, vendendo panos ou sal e percorrendo toda a xeografía, ademais de recalar en Brasil ou Venezuela. 

     Pénsase que na aldea se instalaron moitos sefarditas de Ribadavia fuxindo da persecución dos Reis Católicos. 

     "Os grañudos -explica Fernández Sendín- representan un dos grupos diferenciados máis importantes da península que conservaron moitos dos seus costumes ata os nosos días. 

    O seu espírito mercantil diferénciaos do resto dos pobos que os rodean, así como a súa idea de grupo e valores como o da familia".

MAPA

SÍGUENOS:

Facebook

XOAN ARCO DA VELLA  

O PARAISO EXISTE  

Twitter

XOAN ARCO DA VELLA

Pinterest

XOAN ARCO DA VELLA 

Google+

XOAN ARCO DA VELLA

Instagram

XOAN ARCO DA VELLA 

YouTube

XOAN ARCO DA VELLA

 Fuentes: Tere Gradín

Faro de Vigo

Maximino Fernández

XOAN ARCO DA VELLA

FOXO DO LOBO

 FOXO DO LOBO

Foxo de lobo
     Un couso, lobeira ou foxo de lobo (do latín fossum, escavado é unha construción tradicional empregada no medio rural para a caza do lobo ou de calquera outro animal considerado daniño e perigoso.

     Un foxo de lobos consta dunha serie de elementos empregados para conduciren o lobo ata un lugar onde se lle poida dar caza. 

     Habitualmente os seus elementos constitutivos son un par de muros ou valados e un pozo ou foxo propiamente dito. 

     Os valados teñen altura suficiente para impediren o paso dos lobos, e forman no terreo os dous lados dun triángulo. No seu vértice hai unha rede entre eles ou un furado escavado no chan, o foxo, no que os lobos eran capturados ou mortos. 

     Os muros podían ser de pedra ou madeira, ás veces de cachotería e outras de chantos. Adoitaban ter unha lonxitude total de varios centos e metros.

      Outra variedade consiste nun recinto murado pechado situado en terreo elevado nun lugar de paso obrigado. Nel é doado entrar pero imposible saír. Tamén fai posible capturar ao animal con vida.

     As cacerías organízanse de xeito comunitario. En Galicia a participación nas cacerías estaba tradicionalmente regulada polos concellos das parroquias. 

     As épocas preferidas para a caza eran a primavera e máis o verán. 

      Os cazadores saían bater ao monte provistos de todo tipo de obxectos que facían ruído e encamiñábanse na súa fuxida cara ao espazo entre os valados.

     O uso das lobeiras está espallado por todo o noroeste da Península Ibérica, especialmente nas zonas máis montañosas ou nas menos humanizadas. 

     A pouquidade crecente de lobos e osos fai que o seu uso estea diminuíndo. 

     Con frecuencia a toponimia indícanos a existencia de foxos ou dispositivos semellantes , que recibían o nome de calello, caneyo, calecho, xorco, jorco ou caón en Asturias; chorco en León. 

     A variedade de recinto pechado era chamada couso en Asturias, corral en León e cortello en Zamora.

SÍGUENOS:

Facebook

XOAN ARCO DA VELLA  

O PARAISO EXISTE  

Twitter

XOAN ARCO DA VELLA

Pinterest

XOAN ARCO DA VELLA 

Google+

XOAN ARCO DA VELLA

Instagram

XOAN ARCO DA VELLA 

YouTube

XOAN ARCO DA VELLA

XOAN ARCO DA VELLA

EXPOSICIÓN DIVERXENCIAS - BUEU

EXPOSICIÓN DIVERXENCIAS

SALA DOMINGUEZ BÚA

BUEU

      La sala Domínguez Búa acoge desde el 29 de agosto al 4 de septiembre una nueva exposición con obras de los pintores Manuel Cerviño y Chus Vázquez y del escultor Henrique Prado, que llevan años exponiendo juntos. 

     Esta muestra, de temáticas y enfoques diferentes lleva por título 'Diverxencias' y los espectadores podran ver en torno a siete obras de cada uno de los artistas.

     El cangués Henrique Prado se centra en la escultura figurativa y abstracta, proponiendo en esta exposición un homenaje a las gentes y a los concellos marítimos, a esa dureza de las fábricas y de la pesca, bajo el lema de "Conserva a vida". 

     Manuel Cerviño destaca en la pintura paisajística y en los cuadros marineros. 

     Chus Vázquez ofrece una pintora de cuadros surrealistas y críticos.

     

     El horario para poder ver esta exposición es de lunes a jueves de 10.30 a 14.30 y de 17.00 a 20.00 horas; el viernes, de 10.30 a 21.00 horas; y durante el fin de semana de 10.00 a 21.00 horas.

Chus Vázquez
Pintura
     Natural de Pontevedra y residente actualmente en el municipio de Poio.

     Sus creaciones tienen vida, alegría y nostalgia. Trata de representar la acción humana con connotaciones a veces agridulces.

     También trata el tema del universo y el "caos interior humano " en contraposición con la parte racional del individuo.

     Su obra está llena de expresividad e emotividad acercándose al expresionismo y a la abstracción.

Henrique Prado
Artes Plásticas
     Nace en Coiro, Cangas do Morrazo en Abril de 1964.

      Sus obras están hechas de multitud de materiales: piedra, madera, metales P.R.F.V, cerámica y hormigón entre otros, aunque sus materiales preferidos son la madera y el P.R.F.V.

     Su temática es muy diversa, va de la critica social hasta los mitos y leyendas.

     Otra faceta que le distingue es la experimentación en técnicas y acabados.

Manuel Cerviño
Pintura
     Nació en Bueu en 1967.

     Comienza en el año 1998 haciendo dibujos pero no será hasta 1999 cuando coja los pinceles.

     Moviéndose siempre dentro del mundo del realismo empieza por la acuarela para pasar luego al óleo de la mano de Lito Portela en Moaña y posteriormente en Cangas

MAPA

SÍGUENOS:

Facebook

XOAN ARCO DA VELLA  

O PARAISO EXISTE  

Twitter

XOAN ARCO DA VELLA

Pinterest

XOAN ARCO DA VELLA 

Google+

XOAN ARCO DA VELLA

Instagram

XOAN ARCO DA VELLA 

YouTube

XOAN ARCO DA VELLA

 Fuente: PontevedraViva

XOAN ARCO DA VELLA