Mostrando entradas con la etiqueta COSTA GALEGA. Mostrar todas las entradas
Mostrando entradas con la etiqueta COSTA GALEGA. Mostrar todas las entradas

lunes, 1 de agosto de 2022

FARO DE PUNTA ATALAIA - SAN CIPRIÁN - CERVO

FARO DE PUNTA ATALAIA

SAN CIPRIÁN

CERVO

FARO DE PUNTA ATALAIA
     En 1860 apróbase unha luz de 6ª orde na Atalaia de San Ciprián para indicar aos navegantes a situación deste porto, por aquel entón moi concorrido, a causa do movemento da fábrica de louza e fundición de Sargadelos e doutros buques que transportaban sillería.

     O proxecto data de 1861 e realizouno o enxeñeiro Marcelo Sánchez Novellán, autor tamén do faro da illa Coelleira (ría do Barqueiro). Foi presupostado en 46.836 reais e aprobado por R.O do 23 de xullo de 1861.

     Contaba cun aparato óptico de 150 mm de distancia focal e unha lanterna octogonal de 1,50 m de diámetro.

     Tiña unha lámpada moderadora servida por un só torreiro.

     O edificio, de tipoloxía similar ao da illa Coelleira, está cimentado sobre unha base de 16,20 m x 16,80 m que o eleva lixeiramente do chan, illándoo do areal circundante. O edificio é de forma cadrada e de 11 m de lado.

     En 1883 cámbiaselle a lámpada por unha soa mecha e despois por outra de gasolina. En 1905 acórdase o cambio de apariencia á de grupo 3 máis 2 ocultacións brancas, dándose así cumprimento coa adaptación a un sistema de pantallas xiratorias montadas sobre flotador de mercurio e accionadas por unha máquina de reloxería, que entrou en servizo o 29 de Setembro de 1922.

     Coa posta en funcionamento da factoría de aluminio e o seu porto, o tráfico marítimo adquiriría grande importancia. Esta foi a razón que determinou a construción dun novo faro de máis altura e alcance, situado xunto ao primitivo. É unha torre de tipo normalizado, de 3 m. de diámetro e 13,70 m. de altura, de cor branca con franxa negra. Foi equipado cun sistema eléctrico-gas con lámpada de 500 w e óptica de tambor de 500 mm.

     Coa adopción do faro, en 1993, pola Autoridade Portuaria de Ferrol-San Ciprián, suprimiuse o sistema eléctrico-gas e instalouse un equipo luminoso completamente novo alimentado por unhas baterías e un investidor encargado de transformar a corrente continua das baterías en alterna, cando falla a rede eléctrica.

     Tamén foi monitorizado o faro na súa totalidade para ser supervisado dende o Centro de Control situado no Porto de Ferrol.

     No ano 2002 realizouse unha importante rehabilitación e mellora, tanto no faro en servizo como no resto das edificacións. No ano 2007 realizouse unha mellora na contorna do faro para o seu uso público.

MAPA 

 

Fuente: Concello de Cervo

XOAN ARCO DA VELLA

FARO DE PUNTA RONCADOIRA - PORTOCELO - XOVE

 FARO DE RONCADOIRA

PUNTA RONCADOIRA

PORTOCELO

XOVE

 Faro de Punta Roncadoira
     O faro de Punta Roncadoira é un faro situado na costa cantábrica galega.

Localización
     Sitúase na punta Roncadoira na costa de Vilachá, na parroquia de Portocelo, Xove. Construído en 1984 como apoio aos outros faros próximos que sinalizan a ría de Viveiro. 

     Ten unha elevación de 80 metros sobre o nivel do mar e un alcance de 20 millas.

     Desde 1993 depende da Autoridade Portuaria de Ferrol-San Cibrao.

Ría de Viveiro
     A ría de Viveiro é unha ría da provincia de Lugo, en Galicia. Forma parte das rías Altas.

     Está formada pola desembocadura do río Landro, que percorre 42 km ata forma esta enseada. Está nos concellos de Vicedo, Viveiro e Xove. Ábrense á ría o porto pesqueiro da parroquia de Celeiro, a capital municipal do concello e a zona residencial de segunda vivenda na parroquia de Covas. 

     Dentro dela están a Praia de Covas, Praia de Area, Praia de Seiramar, Praia de Sacido, Praia de Abrela, Praia de Portonovo, ou Praia de Esteiro. Así como as illas de Area, Gabeira ou Queimada.

Portocelo
     San Tirso de Portocelo é unha parroquia do concello lugués de Xove. Ten cinco núcleos de poboación. Segundo o Instituto Galego de Estatística, en 2020 tiña 265 habitantes (140 homes e 125 mulleres).

Territorio
     Na súa costa está a enseada de Portocelo, que serve de abrigo ao portiño, e onde tamén se sitúan tres praias que quedan comunicadas coa marea baixa. Máis ao oeste a costa é máis accidentada.

     Os accidentes máis importantes son a Punta de Roncadoira, onde se sitúa o faro de Punta Roncadoira, sendo o extremo máis setentrional deste tramo de costa, Punta da Mansa e Punta Saíñas. Así mesmo, a escasa distancia da costa hai un conxunto de pequenas illas coñecidas como Os Netos e situado entre Punta da Mansa e Punta Saíñas.

Economía
     Os sectores económicos principais son a pesca e a agricultura. O marisqueo foi tradicionalmente un recurso auxiliar para as familias labregas e na actualidade o percebe e ourizo son explotados profesionalmente. Canto á pesca, a frota que ten como base o porto de Portocelo redúcese a un pequeno número de embarcacións tradicionais. A agricultura é outro dos sectores económicos máis importantes da parroquia. Destacan o cultivo do millo, grelos e pataca. A explotación dos montes de eucalipto constitúen unha importante fonte de ingresos para os habitantes da zona.


Patrimonio
     A igrexa de San Tirso, cuxas ruínas aínda se poden ver en Portocelo, e a igrexa de Vilachá, construída no século XX en substitución da primeira.

Historia
     Na década de 1970 Fenosa promoveu a construción dunha central nuclear no lugar de Regodela. Este proxecto encontrou unha forte oposición tanto na sociedade galega da época como nos habitantes da zona, e o 10 de abril de 1977 tivo lugar unha manifestación histórica, na que 8.000 persoas marcharon desde Viveiro até Xove.

MAPA

 

XOAN ARCO DA VELLA

sábado, 22 de agosto de 2020

ANTIGUA SALAZÓN DE PUNTA ALADA - O HÍO - CANGAS - RÍA DE ALDAN

RUINAS DA SALAZÓN DE ALADA
PUNTA ALADA
O HÍO
CANGAS
RÍA DE ALDAN


O Hío
      Santo André do Hío é unha parroquia que se localiza no oeste do concello pontevedrés de Cangas. 



     Segundo o padrón municipal de 2014 tiña 2.938 habitantes (1.478 homes e 1.460 mulleres) distribuídos en 7 entidades de poboación, o que supón unha aumento en relación ao ano 1999 cando tiña 2.885 habitantes.


Xeografía
     A parroquia está situada ao oeste do concello. Varias das súas praias adoitan ter Bandeira Azul. Está cruzado por dous regatos. O rego de Donón nace en Donón, o seu leito e do Hío ata O Facho e desemboca en Barra. Ten a vertente na ría de Vigo cunha lonxitude de 2.025 m e remata en estuario. O Lagares nace en Vilanova e desemboca na praia de Areabrava. Ten a vertente na ría de Aldán, o seu réxime e regular cunha lonxitude de 2.100 m e acaba en estuario.



Historia
      O Hío comezou a estar habitado na Idade de Ferro, cando se poboou o Facho de Donón, onde logo se levantou o santuario galaico ao deus Berobreo. Na Idade Media pertenceu ao couto feudal da Casa de Soutomaior.



      Desde 1821, momento en que se constituíron os actuais municipios, ata 1862 pertenceu a Bueu, de igual xeito que a veciña freguesía de Aldán.


      No ano 1929 os emigrantes do Hío en Buenos Aires enviaron cartos para construír unha casa e traer un médico para a parroquia.


Patrimonio
     O cruceiro do Hío é obra de Xosé Cerviño, canteiro de Augasantas (Cerdedo-Cotobade). Foi feito en 1872, e está situado fronte ao adro e forma parte dun conxunto artístico-relixioso composto pola igrexa románica de Santo André de Hío e mais a casa reitoral.



     É da gran valor cultural un santuario galaico-romano na aldea de Donón, situado na Costa da Vela, concretamente no Monte do Facho.


Festas
      Son afamados os seus festexos populares do entroido. Coñecido popularmente como Carnaval do Hío, é unha festa popular que se celebra 40 días antes da Semana Santa, na cal se vai de aldea en aldea bailando e cantando e bebendo viño tinto. Este evento dura 3 días que sempre coinciden en domingo, luns e martes.



     Cada unha das sete aldeas do Hío contrata un cuarteto de gaiteiros, que son recibidos o domingo á tarde (con festa ata a madrugada na súa aldea). Durante luns e martes, todas as aldeas van visitando xuntas cada un dos núcleos de poboación: o luns van todos a Vilariño, O Igrexario, Pinténs e Vilanova; e o martes vaise a Liméns, Nerga e Donón. En cada aldea hai un rito de irmandamento, un breve concerto de cada cuarteto (co conseguinte prestixio ou desprestixio para as aldeas, segundo a calidade dos músicos e das súas pezas) e unha saída na que os membros da aldea anfitrioa fan un corro aos visitantes.


    Cada noite, en cada aldea da parroquia, organízase un "baile" que dura ata que a xente aguante. Este baile é nun baixo calquera, que adoita cambiar cada ano.


Ría de Aldán
     A Ría de Aldán é unha enseada galega que forma parte do conxunto das rías Baixas.



Contexto xeográfico
     Ten forma triangular. Sitúase no extremo da península do Morrazo, coa súa boca ao final da ría de Pontevedra. O río que desemboca ao comezo da enseada é o Orxas.



Poboacións
     Tres parroquias dan ás súas costas: O Hío e Aldán (pertencentes ao concello de Cangas), e Beluso (pertencente ao concello de Bueu). Posúe un porto pesqueiro, o de Aldán, e un deportivo, no Hío.



Praias
    Posúe numerosas praias, varias con Bandeira Azul. Nas costas de Aldán atópanse as praias de San Cibrán, Areacova, Francón, Menduíña e Lagoelas. En Beluso atópanse Area de Bon, Lagos e Ancoradoura. No Hío destacan Vilariño, Castiñeiras e Areabrava. As praias que conseguiron en polo menos unha ocasión a denominación de bandeira azul son Menduíña, Areabrava e Vilariño.


MAPA


SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube

XOAN ARCO DA VELLA

lunes, 4 de mayo de 2020

NAO VICTORIA - PORTO DE SANXENXO

 NAO VICTORIA
PORTO DE SANXENXO



Nao Victoria
   A Victoria foi unha nao ou carraca construída no século XVI pola monarquía hispana para a navegación oceánica.


     A Victoria foi a primeira nave en circunnavegar a terra. 


     Foi construída para a chamada «Armada da especiería» ou «Armada de Magallanes» sendo o único navío que deu a volta ao mundo (1519-1522) ao mando de Juan Sebastián Elcano.


Descrición    
     A nao Victoria armouse nos estaleiros de Zarautz (País Vasco).


     Non queda documentación do estaleiro nin da súa construción ou planos.


     O nome vén da igrexa de Santa María da Victoria de Triana (Sevilla).


     Alí foi onde Fernão de Magalhães xurou servizo ao rey Carlos I.


     Tiña unha capacidade de carga de 85 toneis viscaínos (102 toneladas).


     Tivo un custo de 300 000 marabedís, incluíndo o bote e o aparello.​


No inicio da expedición contaba cunha tripulación de 45 homes
     9 oficiais, 11 mariños, 3 artilleiros, 10 grumetes, 2 paxes e outros 10 homes máis entre criados do capitán e outros viaxeiros. 

MAPA
SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube


XOAN ARCO DA VELLA