GRUTA DA NOSA SEÑORA DE LOURDES - MOLEDO DE MINHO - CAMINHA

 GRUTA DA NOSA SEÑORA DE LOURDES

MOLEDO DE MINHO 

CAMINHA

Moledo
     Moledo era unha freguesia portuguesa do municipio de Caminha, distrito de Viana do Castelo.

Historia
     Foi suprimida o 28 de xaneiro de 2013, en aplicación dunha resolución da Asemblea da República portuguesa promulgada o 16 de xaneiro de 2013 ao unirse coa freguesia de Cristelo, formando a nova freguesia de Moledo e Cristelo.

Caminha
     Caminha é un bonito pobo do norte de Portugal, sede de município, localizado ben na desembocadura do río Miño, nun lugar agraciado pola natureza, fronteirizo con España.

     A fertilidade dos chans, a abundancia de vexetación e a facilidade de comunicación e produción de bens que o río Miño posibilita, levaron á fixación de poboacións humanas desde remotos tempos.

      Na rexión diversos monumentos megalíticos, deixando unha forte herdanza a cultura Castrexa.

      Suevos e romanos deixaron tamén a súa marca, estes últimos dotando a rexión de pontes, camiños e outros monumentos.

     O pobo de Caminha desenvolveuse bastante a partir do século XII, con base na pesca e no comercio tanto fluvial como marítimo, cando diminuíu a piratería no litoral.

     Pola privilexiada situación xeográfica, Caminha era un punto avanzado na estratexia militar portuguesa na loita contra casteláns e leoneses, e o seu porto foi de gran importancia ata mediados do século XVI, servindo nos días de hoxe para a unión por ferry-boat a España, na costa oposta.

     Diversas loitas e conflitos travados nestas paraxes, sendo atacada, durante a 2ª Invasión Francesa, en febreiro de 1809, pola tropas de Marechal Soult.

     A axuda do pobo ás poucas tropas do tenente coronel Champalimaud, impediu aos franceses entrar en Caminha. Unha defensa que constituíu unha páxina brillante de estratexia militar.

     Este pobo histórico, de rúas que respiran historia, por entre casas típicas de dous pisos, e outras, denotando a importancia politica e comercial da localidade, posúe diversos lugares de interese, como a Desembocadura do Rio Miño, que posibilita paisaxes bellísimos.

     De feito, toda a zona costeira do concello de Caminha posúe praias de gran beleza, extensos areais e unha luminosidade moi propia.

     No medio do estuario do río Miño, no illote de Insua, permanecen as ruínas do Forte de Insua, edificado no século XV para defensa da entrada da barra, constituído polo convento, a igrexa e o farol.

     No pobo destácase que queda do Castelo e murallas defensivas, a bonita Igrexa Matriz do século XV, a da Misericordia do século XVI, o curioso conxunto de casas manuelinas e renacentistas na pintoresca Rúa Direita, coñecidas polas “oito casas”, e aquel que é un símbolo da cidade (ao par da idílica desembocadura): a Torre do Reloxo, a única existente das tres portas de entrada no pobo do Castelo, que constituía o principal acceso do pobo. Fronte á Torre do Reloxo, a renacentista Fonte do Terreiro.

MAPA 

  

XOAN ARCO DA VELLA

PONTE CABREIRO - SOBREIRO - IGREJA - ARCOS DE VALDEVEZ

PONTE CABREIRO

SOBREIRO

IGREJA

ARCOS DE VALDEVEZ

 Ponte de Cabreiro
     Situada no río Cabreiro, que une os lugares de Igreja e Sobreiro, a Ponte de Cabreiro é un dos exemplos máis característicos deste tipo de arquitectura civil da Idade Media e Moderna que existe en todo a comarca.

      Caracterízase por unha arquitectura general bastante interesante.

     Presenta dous arcos desiguais, excepto o da marxe dereita, sendo o maior  perfectamente redondo. 

     Cronoloxicamente, a súa construción sitúase na segunda metade do século XV, como o demostra a gran inscrición no  arco, que se refire á obra do ano de 1462, realizada por un abade local, Afonso Anes. , "Creado" por D. Leonel de Lima.

     Na Era Moderna tivo unha posible intervención de mantemento.

 Arcos de Valdevez
      Arcos de Valdevez é unha vila portuguesa do Distrito de Viana do Castelo, rexión Norte e subregión do Minho-Lima, con preto de 2.200 habitantes.

     É sede dun municipio con 445,89 km² de área e 24.761 habitantes (2001), subdividido en 51 freguesías.

   O municipio limita ao norte co municipio de Monção, ao nordés con Melgaço, ao leste con España, ao sur con Ponte dá Barca, ao suroeste e ao oeste con Ponte de Lima e ao oeste con Paredes de Coura.

MAPA

 

XOAN ARCO DA VELLA

PONTE DA CISCADA - RÍO DA XUNQUEIRA - ARES

 PONTE DA CISCADA

RÍO DA XUNQUEIRA

ARES

Ponte dá Ciscada
     Puente de orixe romana que recibe a todo visitante na entrada principal do municipio. 

     Data do século XVI e a súa sinxeleza fai que sexa dun gran atractivo para a toma de fotografías. 

     A súa proximidade á praia e a súa localización na alameda convérteno na emblemática ponte da localidade.

Ares
     Ares é un concello da provincia da Coruña, pertencente á comarca de Ferrol. Segundo o IGE o 1 de xaneiro de 2014 tiña 5741 habitantes. O seu xentilicio é «aresán».

Patrimonio histórico
     Ares conta cun estilo arquitectónico orixinal, con casas dunha soa planta e galerías de madeira pintada de cores vivas.

      Todo o concello está salpicado por edificios de arquitectura indiana. Moitos deles son dunha grande beleza e gozan dun case perfecto estado de conservación.

      A súa singularidade converteuna nun destino de veraneo moi visitado nos anos 80 e 90. 

      Este feito contribuíu á propia degradación do contorno arquitectónico, que se viu inundado de casas modernas de varios pisos, aínda que hai zonas que conservan o encanto orixinal da vila, como O Porto, onde abundan as casas dunha altura e paredes encaladas que envolven arrevesadas canellas.

       As construcións máis relevantes son o Mosteiro de Santa Catalina de Montefaro e as Baterías militares do Segaño e Coitelada, ademais dos restos dunha antiga torre situada ao final do espigón, en dirección a Estacas. 

MAPA

 

Fuente: Concello de Ares

XOAN ARCO DA VELLA

PETO DE SAN AMARO - CAPELA DE SAN AMARO - LUGAR DE PAÇO - VALENÇA DO MINHO

 PETO DE SAN AMARO

CAPELA DE SAN AMARO

 LUGAR DE PAÇO

VALENÇA DO MINHO

     Peto de ánimas
     Os petos de ánimas atópanse en camiños e encrucilladas de toda Galicia e son unha das manifestacións materiais do culto aos mortos, da devoción polas ánimas. Tódolos construídos con anterioridade a 1901 son bens de interese cultural.

Significado
     O seu significado vén da crenza na continuidade da alma despois da morte e da existencia dun paso intermedio para chegar ao ceo, onde se redimen os pecados e faltas cometidas en vida (o purgatorio), moi arraigada na mentalidade popular galega.

     Dentro das construcións populares, os petos de ánimas son os que evidencian a importancia do purgatorio. A finalidade destes elementos populares é que os vivos poidan ofrecer esmolas para a salvación das almas en pena que non encontran descanso no purgatorio, e así alcancen a felicidade no ceo.Unha vez liberadas, intercederán por quen fixo a ofrenda. Por tanto, trátase de procurar a salvación dos mortos pero tamén de se asegurar a propia.

     Moitos deles foron construídos pola devoción dun fregués ou polos veciños dun lugar. Son moi curiosas as advertencias que se fan no seu nome.

     Por exemplo, no de Famelga de Aguasantas (Cerdedo-Cotobade) lese textualmente: "Un alma tienes y no más, si la pierdes qué harás...". Tamén se invita a recordar os antepasados: "Ave María Purísima. Acordaos de las ánimas de vuestros padres o abuelos o tíos o parientes o amigos". E, noutra parte do oratorio, apréciase esta inscrición: "Rogade por nos, Señor, E socorrenos cos vosos sufraxios que nos pediremos por vos".

Orixe
     As almas do purgatorio que son a meirande devoción galega, despois dos santos, de Cristo e da Nai; e, aínda que o culto teña a súa raizame no cerne mesmo do espírito galego, as mostras que se conservan son serodias.

     A idea do purgatorio, aumentada e revitalizada a partir do Concilio de Trento (século XVI), fixo que se desenvolvese a práctica da construción destes monumentos populares cunha determinada iconografía. Pero segundo parece, en Galicia é no século XVIII cando se fan a maior parte destes monumentos dedicados ás ánimas; e os máis antigos conservados corresponden ao século XVII.

Localización e dimensións
     As encrucilladas aínda inspiran temor aos naturais do país, e a súa causa está en que pervive nas crenzas actuais consideralas como lugar que fora destinado ao enterramento, especialmente dos apartados da comunidade cristiá. De aí a crenza de que polas mesmas vaguen durante a noite as almas dos condenados.

     Tanto a súa dimensión como iconografía son variadas, polo que é difícil establecer unha morfoloxía xeral, aínda que si se pode indicar que o corpo central do peto está composto por unha cavidade na que normalmente se representa ás ánimas no purgatorio, en relevo ou pintura, e un peto ou hucha para botar as esmolas. Estes elementos veñen a maioría das veces acompañados doutros secundarios: cornixas, pilastras, portiña de ferro etc.

O culto aos petos de ánimas
     Tamén é habitual que, ao pasar por diante do peto, se rece unha oración polas benditas ánimas para que poidan saír do purgatorio.

     Tamén se lles agradece algún favor feito, porque acostuman a axudar aos vivos.

     Pídeselles axuda para solucionar algún problema e colócanselles flores no seu recordo.

     Ás ánimas, sobre todo, ténselles respecto.  

MAPA

 

XOAN ARCO DA VELLA

MUIÑO EN AS ERMITAS - AS ERMITAS - RÍO BIBEI - O BOLO

 MUIÑO EN AS ERMITAS

AS ERMITAS

RÍO BIBEI

O BOLO

 Río Bibei
     O río Bibei é un afluente do Sil pola esquerda da súa marxe.

       O seu percorrido de 97 km transcorre polas provincias de Zamora, Ourense e Lugo. A superficie da súa cunca hidrográfica abrangue un total de 1.561 km².

Fontes
       O Bibei nace no concello de Porto, a partir da union de dous arroios da ladeira setentrional do Moncalvo (2.044 m) co regato de Piatorta, a 1.590 m de altitude. Este regato provén dunha golada entre o alto do Torno (Serra Segundeira) e os contrafortes meridionais de Pena Trevinca (Serra do Eixe), na cal se sitúan as pequenas lagoas de Piatorta ou Piornais.

      Esta paraxe, a 1.870 m, separa a vertente do Bibei (cara ao oeste, que forma parte da conca do Sil-Miño) e a vertente do Tera (cara ao leste, na conca do Esla-Douro).

Percorrido
     Baña inicialmente parte da comarca zamorana da Seabra, onde atravesa a localidade de Porto. Logo de marcar un sentido N-S, pouco despois desta última localidade vira cara ao norte, formando unha ampla elipse. Cruza partes das comarcas ourensás do Bolo e Trives, ata unirse ao Sil, pola esquerda, case en fronte de Montefurado, xa na provincia de Lugo.

     Así o Bibei percorre os municipios de Porto, Viana do Bolo, O Bolo, Manzaneda, A Pobra de Trives, todas en Ourense, e Ribas de Sil e Quiroga en Lugo.

        No seu tramo final serve de linde entre os concellos de Ribas de Sil e Quiroga.

Afluentes
     Os afluentes máis importantes, pola esquerda, son o Camba, que se lle xunta en Viana do Bolo, o Conso, o San Miguel e o Navea. O Xares é o máis importante pola dereita. Todos eles dentro da Galiza.

Réxime hídrico
       O Bibei é o maior do ríos galegos que mostra un réxime de tipo pluvio-nival. Isto é debido ao carácter montuoso da súa cunca, que atinxe o punto máis alto na Pena Trevinca, con 2.127 msnm, onde nace o río Xares.

Historia
       A Vía Nova, ou Vía XVIII, a calzada romana que unía Braga con Astorga. Atravesa o Bibei no linde entre os concellos de Trives e Quiroga.

      Nese punto construíuse a denominada Ponte do Bibei, unha ponte romana erguida en época de Traxano, que constitúe un dos mellores exemplares de enxeñería viaria antiga conservado na Galiza.

MAPA

 

XOAN ARCO DA VELLA