Mantis religiosa
Barbantesa
(Mantis)
A Barbantesa ou mantis é incrible. Toda unha máquina de matar.
Nome castelán:
Mantis religiosa. Insecto de Santa Teresa. Campanero. Campamocha. Tata diós. Mamboretá.
A súa cabeza é movil, as patas raptoras o 100% e a súa incríble vista
fan dela un insecto marabilloso. É moi dificil vela , xa que o seu
mimetismo é fora de serie e confúndese facilmente co entorno de follas
verdes. Si estas non son verdes tamén se adapta.
Dimensións:
Entre 4 e 12 cms. de lonxitude. Os machos son máis pequenos, bastante máis que as femias.
Identificación:
Dependendo onde viva pode ter cor verde ou castaño.
Ten tres rexións perfectamente diferenciadas: a cabeza, o torax e o abdomen.
As patas frontais teñen garras para coller as presas mellor.
Os ollos son compostos e grandes e a cabeza xira ata 180º. Incríble.
Seica ten tres olliños máis entre as antenas e entre os ollos que se ven, son bastante grandes.
Alimentación:
Ten moitísimo apetito. É moi, moi voraz.
Gústanlle todo tipo de insectos: polillas, grilos, chapulíns e moscas. Incluso é posible que se coman unhas a outras.
Repito é unha máquina de matar. Rapidísima.
A verdade é que lle vai todo, incluso as vacalouras, que mira que son
duras, pois pode con elas, búscalle o xeito e veña pro bandullo.
A mantis actua da seguinte forma: sopoñase que Vd. é un grilo, de
repente entre a vexetación surxe un ser moi feo, vd. queda paralizado
mirando, sorprendido, ¿ que será esto? , mentras unhas patas increibles:
Veñen super-rápidas é producen un abrazo mortal, cólleno por sorpresa.
A verdade "dese por morto"...
As súas mandíbulas son moi fortes e cortan perfectamente os insectos
como os saltóns , grilos e mismo vacalouras que teñen un caparazón
bastante groso. Todo vai para dentro.
O lanzamento dos fémures é vinte veces máis rápido que un parpadeo dun ollo humán. Casi nada.
Habitats:
Viven en todo tipo de bosque onde teña plantas. A barbantesa sempre
será de cor parecido, si son plantas cor verde, será verde.
Si son árbores será do cor da árbore.
Si hai palla o redor será da cor da palla.
A barbantesa gústanlle sobre todo os prados, xa que neles ten moita posibilidade de comida: saltóns, grilos, arañas, etc.
É voadora polo que pode cambiar de lugar con facilidade, de tódolos xeitos non voa grandes treitos.
De tódolos xeitos o orden dos mántidos comprende 8 familias e 2.000 especies. Hai polo tanto moitos tipos.
Reproducción:
As femias son máis grandes que os machos. Teñen o abdomen máis grande.
Sin dúbida trátase dunha amante peligrosa, xa que a cópula remata co
seguinte, a femia nun intento de aumentar a potencia sexual e dado que o
macho é moito máis pequeno, decapita dun mordisco o macho, para acto
seguido, empezar a devoralo.
O pobre macho morre de amor...nunca mellor dito.
Esto de tódolos xeitos non ocurre sempre, o macho sálvase moitas veces, pero ten que andar con ollo, nunca mellor dito...
A posta dos ovos faixe no outono e na primaveira os ovos eclosionan.
Pon os ovos en montonciños espumosos que ata as ramas. Esta espuma
endurécese e protexe os ovos. Cada saco ten 200 a 300 ovos.
O crecemento da barbantesa ten tamén un proceso coñecido como
“metamorfosis incompleta”, así non hai estado de larva ou pupa. As
ninfas son iguais as adultas. Por suposto o que cambia é o tamaño, a
falta de alas, e que non estén sexualmente desenroladas. Os tres estados
son ovo, ninfa e adulto.
Durante a súa vida a barbantesa crece e cambian o seu exoesqueleto
(esqueleto exterior) de 6 a 9 veces. Cando alcanzan a madurez os animais
aparéanse, as femias poñen os ovos e os pais morren o cabo dun tempo
corto.
Curiosidades:
Aparte das xa escritas, que non son poucas, a súa rapidez collendo as
presas é incríble, realmente teño observado o fenómeno e non me entero,
soio cando xa a presa está entre as súas garras.
É como unha acción borrosa, pola rapidez. Dicen que move os fémures 20 veces máis rápida que o parpadeo dun ollo humán...
Os ollos permítelle a capacidade de ver imáxenes e cores. Ten ademais
visión binocular que lle permite facer cálculos moi exactos.
A súa postura favorita é polo tanto sosteñerse alzada sobre as súas
extremidades posteriores mentras levanta as patas anteriores e mantenas
dobladas frente a cara. Parece que está rezando por eso os galegos a
chamamos barbantesa, como si fora unha monxa rezando.
É tamén o único insecto que "pode mirar por riba do ombreiro", efectivamente a súa cabeza pode xirar perfectamente.
Son ademais voadores.
O crecemento da barbantesa ten tamén un proceso coñecido como
“metamorfosis incompleta”, así non hai estado de larva ou pupa. As
ninfas son iguais as adultas. Por suposto o que cambia é o tamaño, a
falta de alas, e que non estén sexualmente desenroladas. Os tres estados
son ovo, ninfa e adulto.
Durante a súa vida a barbantesa crece e cambian o seu exoesqueleto
(esqueleto exterior) de 6 a 9 veces. Cando alcanzan a madurez os animais
aparéanse, as femias poñen os ovos e os pais morren o cabo dun tempo.
corto.
En certas comarcas de Granada os máis vellos do lugar afirman que a
"Santa Teresita", que é como lle llamán alí a Barbantesa é capaz de
cortar cós dentes unha cadena de ouro. Evidentemente esto no é certo
pero dise xa que é moi rápida e atrapa os insectos dunha forma que é
imposible que se escapen xa que no fémur ten moitas espiñas.
As súas mandíbulas son moi fortes e cortan perfectamente os insectos
como os saltóns , grilos e mismo vacalouras que teñen un caparazón
bastante groso. Todo vai para dentro.
O lanzamento dos fémures é vinte veces máis rápido que un parpadeo dun ollo humán. Casi nada.
Nas Baleares, outra curiosidade, chámanlle "cavalls de serp" e dice
algunha xente que as barbantesas traen mansaxes do máis alá.
Por último hai outro mito que pensa que a barbantesa hipnotiza os
demais insectos e así calquera. Unha vez que están quietos e parados
lanza as súas patas e logo a comer...
Evidentemente non fai falta hipnotizalos a súa rapidez é incrible e os
insectos quedan atrapados rápidamente coas súas patas anteriores.
XOAN ARCO DA VELLA
