POBOADO MINEIRO DA PEÑA DO SEO - CADAFRESNAS - CORULLÓN

 POBOADO MINEIRO DA PEÑA DO SEO

CADAFRESNAS

CORULLÓN

 Poboado mineiro de Peña do Seo
      O poboado mineiro de Pena do Seo, tamén chamado poboado da Piela, atópase en Cadafresnas, pedanía pertencente o municipio de Corullón, situado na comarca do Bierzo, provincia de León (España).

     Está incluído na Lista Vermella do Patrimonio da organización Hispania Nostra.

Descrición
      O poboado comezouse a construír en 1952 e foi habitable en 1953.

     Atópase situado aos pés da Pena do Seo (1.576 msnm).

     O poboado, estaba composto de 41 vivendas cunha superficie dun 60 m²/vivenda, todas elas para residentes.

     Os mineiros solteiros, vivían nos sotos do poboado.

     Cada vivenda dispoñía de dúas habitacións, un baño con ducha, unha pequena cociña, salón comedor e despensa.

      Grazas á existencia dunha cociña calefactora con calderín todas as vivendas dispoñían de calefacción e auga quente. As vivendas tiñan luz eléctrica a 125 voltios.

     As comodidades do poboado foron moi superiores a outros poboados semellantes.

Historia
     O poboado nace co descubrimento do mineral de wolframio, tamén chamado tungsteno, na Pena do Seo en torno ao ano 1940.

      Ao redor de 1947 constrúese o lavadoiro inicial, dotado dun muíño de rodetes, unha mesa de lavado e un tromel (criba).

     Os labores mineiras foron en incremento, ata chegar a 300 traballadores.

Contexto histórico
     O auxe da minería de wolframio en Pena do Seo fundamentouse na venda do mineral.

Pódense definir dúas etapas do seu auxe:
    Segunda Guerra Mundial (1940-1945): O mineral era recollido de forma furtiva e anárquica. Nesta época chegouse a vender a tonelada por 285,000 pesetas.

    Guerra de Corea (1950-1953): O mineral era vendido ao bando americano, e corresponde á época de maior auxe da explotación. Nesta época vendíanse ata seis toneladas por mes de mineral.

     As minas pecharon en 1958, por mor da baixa demanda do wolframio.

VIDEO

MAPA

 

XOAN ARCO DA VELLA

MUSEO NACIONAL DO AZULEXO - LISBOA

 MUSEO NACIONAL DO AZULEXO 

LISBOA

Museo Nacional do Azulexo
     O Museo Nacional do Azulexo é un museo estatal portugués situado en Lisboa, un dos mellores museos do mundo no seu xénero.

     Mostra a evolución deste importante apartado das disciplinas da cerámica, especialmente arraigada en Portugal.

Edificio
     O museo está situado no convento da Nai de Deus, fundado por Dona Leonor, viúva de Juan II en 1509. É un edificio de estilo manuelino, cunha destacable igrexa que foi restaurada durante o reinado de Juan III, seguindo o deseño orixinal renacentista. A decoración barroca do monumento foi engadida por José V.

     A igrexa da Nai de Deus foi finalizada a mediados do século XVI, pero foi aos dous séculos de estar construída cando se lle engadiu a súa rica decoración, baixo mandato do rei Juan V. O altar rococó que a preside foi engadido despois do terremoto que arrasou Lisboa en 1755.

Claustros
     O mosteiro conta con dous claustros, un máis grande de estilo renacentista, obra de Diogo de Torralva, nas súas dúas plantas exhíbense azulexos do século XVIII. Hai outro claustro máis pequeno, o claustro manuelino, que é parte do convento orixinal.

     Este claustro está decorado con azulexos de belos motivos xeométricos que foron engadidos durante as reformas do século XVII e actualmente están integrados como parte da exposición permanente do museo.

Portal
      Unha antiga porta que daba acceso á igrexa, foi reconstruída no estilo manuelino orixinal a través dun cadro.

Coleccións
      O museo mostra unha colección de 7000 pezas que abarcan azulexos españois, holandeses, ingleses, alemáns, belgas e sobre todo, portugueses de estilos árabe, oriental, rococó, barroco, renacentista, modernista, pombalino, neoclásico, romántico, ecléctico, industrial, e moderno que se expoñen a modo de cadros polas paredes de todas as salas antes nomeadas.

     Entre as pezas destaca o de Nossa Senhora dá Vida, parte dun altar de mayólica de estilo renacentista, que representa a adoración dos pastores.

     O museo ademais de azulexos exhibe cerámicas, gravados e ferramentas de olería. Na colección permanente están expostas obras dos mellores autores de azulexos de todos os tempos e manufacturas das fábricas e talleres máis importantes de España e Portugal.

Organización do museo
    Planta baixa. Expóñense azulexos desde a súa introdución ata o século XVII:
        Sala 1 - Os primeiros azulexos
        Salga 2 - Azulexos árabes
        Sala 3 - Azulexos do século XVI
        Sala 4 - Azulexos do século XVI
        Sala 5 - Azulexos do século XVI
        Sala 6 - Azulexos do século XVII
        Sala 7 - Azulexos do século XVII

    Están ademais integradas no percorrido museístico da planta baixa as seguintes salas:
        Sala A - Capela de Dona Leonor
        Salga B - Baixo coro
        Salga C - Iglesia da Nai de Deus
        Salga D - Claustro pequeno ou manuelino
        Sala E - Claustro grande ou renacentista

    Planta primeira. Exhíbense en leste piso azulexos desde o século XVIII ata o XX:
        Sala 8 - Azulexos do século XVII
        Sala 9 - Azulexos do século XVII
        Sala 10 - Azulexos do século XVII
        Sala 11 - Azulexos do século XVIII
        Sala 12 - Azulexos do século XVIII
        Sala 13 - Azulexos do século XVIII
        Sala 14 - Azulexos do século XIX
        Sala 15 - Azulexos do século XX

    Nesta planta atópanse ademais:
        Sala F - Capela de San Antonio
        Salga G - Coro

Planta segunda. 

     Nesta planta hai unha sala á que se accede a través da primeira planta e que mostra a Gran Visión de Lisboa, a peza máis importante do museo que mostra a paisaxe lisboeta antes do terrible terremoto de 1755, que arrasou a cidade.

Actividades e servizos
     O museo conta cunha sala de exposicións temporais, un restaurante decorado con azulexos do século XX, que representan diversos alimentos, así como tenda, centro de información, aseos e cafetería.

     Tamén conta cun variado e rico programa de conferencias e charlas de carácter didáctico. 

MAPA

 

XOAN ARCO DA VELLA

SOTERRAMENTOS DA CITANIA DE SANFINS - SANFINS DE FERREIRA - PAÇOS DE FERREIRA

 SOTERRAMENTOS 

DA

CITANIA DE SANFINS

SANFINS DE FERREIRA

PAÇOS DE FERREIRA

 Citania de Sanfins
     A Citania de Sanfins (en portugués: Citânia de Sanfins) é un sitio arqueolóxico da Idade de Ferro do norte de Portugal. É unha das citanias máis características da Cultura castrexa do noroeste da Península Ibérica.

      Localízase case na súa totalidade na freguesía portuguesa de Sanfins de Ferreira e a parte suroeste na freguesía de Eiriz, ambas as dúas no concello de Paços de Ferreira, distrito do Porto.

     Está clasificada polo IPPAR (Instituto Português do Património Arquitetónico) como monumento nacional (Dec. Nº 35817, DG, 187, 1ª SÉRIE, 20 de agosto de 1946).
Descrición

     Xurdiu por volta do século I a.C. e ocupa unha área de cerca de 15 hectáreas, nun outeiro integrado nunha zona montañosa de afloramentos graníticos, nun lugar estratéxico entre a rexión do Douro e do Miño.

     Hai vestixios da ocupación do lugar do castro dende o século V antes de Cristo, aínda que a gran cidade se desenvolveu no tempo dos galaicos, creada entre os séculos II e I a.C.

     Nesa época, estímase que alí moraban tres mil persoas, unha poboación que vivía esencialmente de traballar o ferro, con gran vocación guerreira, ficando outras actividades económicas, como a agricultura, a cargo doutros castros dos arredores, dela dependentes.

     Era a cidade-sede dunha rexión máis vasta, que abranguía as actuais Valongo, Maia e Penafiel, e onde estaba o poder político e militar. Os romanos acabarían chegando a aló poucos anos antes do nacemento de Cristo, mais con dificultade.

     Os primeiros estudos desta citania débense aos historiadores Francisco Martins Sarmento e a Leite de Vasconcelos. As escavacións iniciáronse en 1944 e prolongáronse por máis de cincuenta anos.

Patrimonio
Murallas
     A citania estaba protexida por varias liñas de murallas. As murallas defensivas adáptanse de forma notábel ao terreo, cunha planificación regular e un rueiro ortogonal.

Pedra formosa
      A sauna castrexa, edificio destinado aos baños públicos, salienta pola súa técnica construtiva e por posuír unha espectacular pedra formosa con motivos celtas.

    “Disque algúns dos pobos das marxes do río Douro viven á maneira dos Laconio (Esparta). Úntanse con óleo dúas veces (por día) en lugares especiais e toman baños de vapor, feito con pedras aquecidas no lume e (despois) báñanse en auga fría.”

Núcleo familiar
     A citania posúe máis de cento cincuenta construcións de planta circular e rectangular, agrupadas en corenta conxuntos de unidades familiares. Recentemente foi restaurado un núcleo familiar.

    “No día a día beben cervexa e, raramente, viño. O pouco que conseguen, a présa o consomen nas festas familiares... neses banquetes séntanse en bancos construídos ao redor dos muros, ocupando os lugares segundo a idade e a dignidade.

      A comida circula de man en man. Mentres beben, bailan e fan coros ao son da frauta e da gaita, dando saltos no ar e caendo de xeonllos...”

MAPA 

 

XOAN ARCO DA VELLA

MOSTEIRO DE SAN MARTIÑO DO COUTO OU XUVIA - COUTO - NARÓN

 MOSTEIRO DE SAN MARTIÑO DO COUTO 

OU

SAN MARTIÑO DE XUVIA

COUTO

NARÓN

Mosteiro de San Martiño do Couto
     O popularmente coñecido Mosteiro do Couto, tamén chamado Mosteiro de San Martiño de Xuvia está situado na parroquia católica do mesmo nome, no barrio do Couto do concello de Narón, provincia da Coruña.

     O edificio actual foi construído a comezos do século XII en estilo románico compostelán.

     A igrexa maila casa reitoral foron declaradas Monumento Nacional por Decreto 2644 do 18 agosto.

Historia
     O primeiro documento da Colección Diplomática do mosteiro, datado o 15 de maio do ano 977, describe unha doazón feita por parte dunha nobre de Trasancos chamada Visclávara Vistráriz, señora de Trasancos e descendente do que fora duque e bispo de Xuvia, e mailo seu home a dito mosteiro.

     Neste documento xa se sinala a este recinto relixioso como "de sempre coñecido".

    In dei nomine amen. Inuicctissimo almo atque Pannonie nato olimpo in regno Martino nempe uocato cuius baselica siccta est in ualle Trasanquos fluminis Iuuie ripa, [...] in quo loco domino nostro pontifex et uenerabilis Argimirus tenuit mire ducato per ordinationem Ranimiri prinipis,[...]"

     Posibelmente se tratase dun mosteiro dúplice na súa orixe. Sobre o 1121 uniuse a Cluny, constituíndo un dos poucos mosteiros da Orde en Galiza. Entre a documentación referida ao mosteiro salienta a confirmación deste como pertencente á sé mindoniense feita polo Papa Hadrián IV en 1156 e a ratificación feita ao mosteiro por Fernando II en 1169 de todos os seus dereitos, herdades e coutos.

      A principios do século XVI, coa Reforma, incorporouse coma priorado ao mosteiro de San Salvador de Lourenzá, en Vilanova, Lugo, do que dependeu até a exclaustración producida pola Desamortización de Mendizábal.

Interior
     A planta da igrexa presenta notábeis irregularidades no seu trazado, que en teoría debería de corresponder cunha malla rectangular. A planta é basilical, con tres naves de cinco tramos rematadas en ábsidas semicirculares e lembra á de San Xulián de Moraime.

      Como nesta, os arcos formeiros son de arco de medio punto peraltados e proveñen de piares de sección cadrada con semicolumnas acaroadas, inda que aquí desapareceron os arcos transversais. Tamén son peraltados os arcos triunfais laterais, mentres que o central é de medio punto deformado. Os capiteis salientan pola súa riqueza e variedade, que vai do xeométrico e vexetal ao antropomorfo.

      As tres naves cóbrense con teitume de madeira que se apoia nos muros laterais e nos arcos formeiros, mentres que as ábsidas están cubertas con bóvedas de canón rematadas con outras de casca apuntadas.

Exterior
      A parte mellor conservada constitúea o conxunto das tres ábsidas coas súas proporcionadas xanelas de arco de medio punto sobre columniñas acodilladas, unha en cada un dos laterais mais tres no principal.

     Tamén salientan as fiestras dos dous tramos contiguos dos muros laterais, con ocos centrais proporcionalmente máis pequenos. Os canzorros, tanto os das ábsidas coma os dos muros laterais, repiten a variedade e a riqueza dos capiteis interiores, resaltando sobre todo os de motivo antropomorfos.

       A fachada principal ou occidental, así como os tramos contiguos das naves foron reconstruídos. A torre corresponde ao ano 1782 e está formada por tres sinxelos corpos, o superior formado por unha pequena cúpula, o intermedio, ou das campás, de planta cadrada e catro ocos de arco de medio punto, o inferior case macizo e tamén de planta cadrada. 

     Este corpo inferior continúa lateralmente nun soportal con tres arcos, de medio punto os laterais e de carpanel o central, que pecha a entrada da igrexa, que se acha a un nivel sensibelmente inferior, Sobre este soportal e xa no plano da fachada, ábrese un elemental rosetón circular. 

     So o rosetón e oculta polo soportal atópase a portada da igrexa, formada por unha tripla arquivolta de medio punto, na que resalta a ornamentación xeométrica da volta exterior. 

MAPA 

 

XOAN ARCO DA VELLA