viernes, 18 de noviembre de 2022

MOSTEIRO DE SANTA MARÍA LA REAL DE VALDEIGLESIAS - PELAYOS DE LA PRESA

 MOSTEIRO DE SANTA MARÍA LA REAL

VALDIGLESIAS

PELAYOS DE LA PRESA

  Mosteiro de Santa María de Valdeiglesias
       O mosteiro de Santa María a Real de Valdeiglesias, mosteiro de Santa María de Valdeiglesias ou simplemente mosteiro de Pelayos é un mosteiro de España en ruínas situado na localidade de Pelayos de la Presa, na Comunidad de Madrid.

Historia
        Localízase ao norte do arroio da Presa, preto da localidade.

     A súa construción, efectuada pola orde cisterciense, data do século XII, aínda que sufriu melloras a partir do século XV.

      ​ En 1836 a desamortización de Mendizábal e a marcha dos frades supuxeron o comezo do proceso de ruína no que se atopa o complexo.

        En 1854 a sillería do coro, de estilo plateresco do século XVI, foi trasladado á catedral de Murcia por doazón da raíña Isabel II de España, despois de que a anterior sillería fose destruída nun incendio.

         O arquitecto Mariano García Benito adquiriu as ruínas en 1974 e investiu esforzos na súa rehabilitación; posteriormente doouno ao concello de Pelayos de la Presa en 2003.

        Foi declarado por Real Decreto ben de interese cultural o 23 de novembro de 1983, publicándose a resolución no BOE o 14 de febreiro de 1984.4​5​

Pelayos de la Presa
       Pelayos de la Presa é un municipio español situado ao suroeste da Comunidad de Madrid.

      Ten unha superficie de 7,58 km² cunha poboación de 2475 habitantes (INE 2018) e unha densidade de 326,52 hab./km².

       Atópase situado nunha zona de monte baixo do suroeste da Comunidad de Madrid, xunto ao encoro de San Juan, o que condiciona a súa economía. 

      Esta baséase principalmente no sector turístico e de servizos, chegando a localidade a quintuplicar a súa poboación en tempada estival.

Demografía
       O municipio, que ten unha superficie de 7,58 km²,4​ conta segundo o padrón municipal para 2017 do INE con 2468 habitantes e unha densidade de 325,59 hab./km².

     Poboación de dereito (1842-1897, excepto 1857 e 1860 que é poboación de feito) segundo os censos de poboación do século XIX.

      Poboación de dereito (1900-1991) ou poboación residente empadroada (2001 e 2011) segundo os censos de poboación do INE.  Poboación segundo o padrón municipal de 2017 do INE.

Patrimonio histórico-artístico
    Mosteiro de Pelayos
     Trátase das ruínas dun mosteiro da orde cisterciense construído no século XII. Foi declarado ben de interese cultural en 1983.

Picota
    Convertida en fonte en 1918,7​ en 2011, coa remodelación da praza na que se atopaba foi separada desta para «realzar o valor histórico-artístico» da columna.


Festas

    San Blas sendo o día grande o 3 de febreiro, e a noite anterior coñécese como "A noite das Candeas"
    Romaría de San Blas o último sábado de maio. Foi instaurada en 1994.
    Nª. Sra da Asunción o 15 de agosto

       As festas son en torno ao 15 de agosto e duran cinco días. Habitualmente celébranse concertos ao aire libre (a miúdo na praza do pobo) que fan gozar aos pelayeros especialmente durante as noites importantes das festas.

MAPA 

 

XOAN ARCO DA VELLA

jueves, 17 de noviembre de 2022

VIACRUCIS DE HOSPITAL - OSOÑO - VILARDEVOS

 VIACRUCIS DE HOSPITAL

OSOÑO

VILARDEVOS

O Hospital
     O Hospital é un lugar da parroquia de Osoño, no concello ourensán de Vilardevós.

      Segundo o IGE do 2009 tiña 8 habitantes dos que 1 era home e 7 eran mulleres, o que supón unha perda de habitantes con respecto a 2008.

Osoño
      San Pedro de Osoño é unha parroquia do concello de Vilardevós na comarca de Verín, na provincia de Ourense.

     No ano 2007 tiña 308 habitantes, deles 140 eran homes e 168 eran mulleres, o que supón unha diminución de 13 habitantes en relación ao ano anterior, 2006.

     É a parroquia máis poboada do concello de Vilardevós.

Lugares de Osoño
     A Bemposta, Cavadas, Devesa, O Hospital, Osoño, O Peto, A Veiga das Meás

Comarca de Verín
       A comarca de Verín é unha comarca galega situada na provincia de Ourense e a súa capital é Verín.

       Pertencen á comarca os concellos de Castrelo do Val, Cualedro, Laza, Monterrei, Oímbra, Riós, Verín e Vilardevós.

MAPA

 

XOAN ARCO DA VELLA

IGREXA DE SANTA MARÍA - VILAR DE ORDELLES - ESGOS

 IGREXA DE SANTA MARÍA

VILAR DE ORDELLES

ESGOS

 
Igrexa e cruceiro de Vilar de Ordelles
       Templo e cruceiro de estilo barroco serodio construídos cara o 1830, o templo é de nave única duns seis metros de altura, con presbiterio mais alto que a nave, con cuberta a catro augas e pináculos nas esquinas e no cumio, sendo na nave a dúas augas.

     A porta é alintelada con ventá rectangular sobre a mesma, cara o coro. Frontón con molduras laterais e remates con pináculos nos laterais.

     A fachada remátase con espadana de dobre corpo, o primeiro con dobre arco, onde se sitúan as campás, o segundo dun arco, con pináculos laterais, e no cume pináculos laterais e cruz de ferro no centro.

     Ten esculturas de certo interese cultural nos retablos do interior.

     O cruceiro érguese sobre unha plataforma de dous chanzos, sobre a que se sitúa a base cadrada tripartita. O fuste é de sección circular con fendas ou acanaladuras lonxitudinais, capitel corintio clásico con decoración vexetal e volutas.

     Na cruz atopamos esculturas, no reverso dunha Virxe e un Cristo crucificado no anverso. E o cruceiro mais traballado do concello, e tamén o mais erosionado, atopase nun cruzamento de camiños ao carón da Virxe da Roca.

Vilar de Ordelles
    Santa María de Vilar de Ordelles é unha parroquia do concello ourensán de Esgos na comarca de Ourense.

     No ano 2007 tiña 432 habitantes (216 homes e 216 mulleres), 5 máis ca en 2000. Ten nove entidades de poboación.

Lugares de Vilar de Ordelles
     A Cabalgada, A Granxa, As Campinas, As Vendas, Folgoso, Laioso, O Pinto, Rebordiños, Vilar de Ordelles

MAPA

 

Fuente: Web Turismo de Ribeira Sacra

XOAN ARCO DA VELLA

RUINAS DA IGREXA DE SANTA BÁRBARA - CABAÑAS DE TERA - CAMARZANA DE TERA

 RUINAS DA IGREXA DE SANTA BÁRBARA

CABAÑAS DE TERA

CAMARZANA DE TERA

 Ruínas Iglesia de Santa Bárbara
     Antiga igrexa parroquial de Cabañas de Tera á que acudían en romaría todos os pobos da comarca lucindo os seus pendóns e estandartes en honra a Santa Bárbara. Estaca construída nunha soa nave.

Cabanas de Tera
     Cabañas de Tera é unha localidade española pertencente ao municipio de Camarzana de Tera, na provincia de Zamora,​ e a comunidade autónoma de Castela e León.

Xeografía
     Xunto ás localidades de Camarzana de Tera e San Juanico o Novo, conforman o termo municipal de Camarzana de Tera, todas elas pertencentes á comarca de Benavente e Os Vales ou Os Vales de Benavente.

Historia
     Na Idade Media, o territorio no que se asenta Cabañas quedou integrado no Reino de León, cuxos monarcas emprenderían a fundación do pobo.

     Posteriormente, na Idade Moderna, Cabañas de Tera foi unha das localidades que se integraron na provincia das Terras do Conde de Benavente e dentro desta en receptoría de Benavente.​

     Con todo, ao reestruturarse as provincias e crearse as actuais en 1833, Cabañas de Tera pasou a formar parte da provincia de Zamora, dentro da Rexión Leonesa, quedando integrada en 1834 no partido xudicial de Benavente.

Patrimonio
     De Cabañas son especialmente destacables as adegas e a súa antiga igrexa.

Festas
     Cabanas de Tera celebra a súa festa maior, en honra ao seu patrón Santiago Apóstolo, o 25 de xullo e rende homenaxe a San Bernardino o 20 de maio.

 Benavente e Os Vales
     Benavente e Os Vales é unha comarca española que se atopa situada no norte da provincia de Zamora, na comunidade autónoma de Castela e León.

      Esta comarca, a pesar do seu gran sentido de identidade, con características xeográficas, económicas, sociais e históricas afíns, non conta co necesario recoñecemento legal para o seu desenvolvemento administrativo, o que levou aos seus municipios para organizarse en mancomunidades como única fórmula legal que lles permite a optimización da xestión dalgúns servizos públicos municipais.

MAPA

 

XOAN ARCO DA VELLA


miércoles, 16 de noviembre de 2022

RUINAS DA IGREXA DO SALVADOR - MOTA DEL MARQUÉS

RUINA DA IGREXA DO SALVADOR

MOTA DEL MARQUÉS

Igrexa do Salvador
      Crese que foi o primeiro templo da localidade e que levaba o nome de San Juan. Emprazado ao pé do castelo, foi construído no século XVI e reformado no século XVII.

     Actualmente, só se manteñen algúns restos, como a torre cunha espadana do sigloXVII. Este monumento atópase na "Lista Vermella do Patrimonio".

Mota del Marqués
     Mota del Marqués é un municipio de España, situado na provincia de Valladolid, na comunidade autónoma de Castela e León. Conta cunha poboación de 349 habitantes (INE 2021).

Historia
     No termo municipal de Mota del Marqués acháronse restos da idade do Bronce e da do Ferro, así como vestixios romanos.

     O nome Mota del Marqués fai referencia a que o municipio está situado na saia dun cerro (mota) onde se alzan os restos do castelo. O seu primitivo nome foi Santibáñez de Mota. Esta denominación provén da igrexa do municipio, a cal no s. XIII d. C. pasou a chamarse de San Juan.

     Mota del Marqués foi cedida en 1222 a Encoméndaa da Orde dos Cabaleiros Teutónicos de Prusia por Beatriz de Suabia, a esposa de Fernando III o Santo.

      No século XIV, Alfonso XI doouna a Juan Alonso de Benavides. No século XV os sucesores deste vendérona a Rodrigo de Ulloa, contador maior dos Reis Católicos e alcalde da fortaleza de Toro, polo que a vila pasou a chamarse A Mota de Toro.

     O municipio recibiu en 1480, de mans dos Reis Católicos, a mercé dun mercado franco todos os xoves para contribuír ao seu engrandecemento.

     A finais do século XVI, Felipe II concedeu a Rodrigo de Ulloa o título de marqués, co que a vila pasou a chamarse A Mota del Marqués. 

     No século XVIII, o municipio foi agregado á provincia de Valladolid e o marquesado recaeu na casa de Alba.

     En 1821 naceu no municipio o que logo sería deputado, farmacéutico, escritor e xornalista Pedro Calvo Asensio, quen fundou e dirixiu o xornal liberal e progresista A Iberia.

     A finais do século XIX o duque de Alba vendeu o municipio ao marqués de Viesca da Sierra, que se converteu no seu novo propietario.

Patrimonio
    Castelo de Mota del Marqués: destruído polos franceses, tan só consérvanse vestixios da muralla que o amparaba e un torreón, que está en ruínas. Pertencente a unha familia que residiu na localidade, a familia Hormias.

    Iglesia de San Martín: construída por Rodrigo Gil de Hontañón durante o século XVI, polo que segue un estilo gótico, con influencias renacentistas.


    Palacio dos Ulloa: construído no século XVI, é de estilo renacentista.
    Ruínas da igrexa do Salvador
    Ermida de Casteláns.
    Ermida do Cristo.
    Iglesia do Salvador:
construída no século XVI, cóntase que unha dos enreixados desta igrexa atópase na cidade de Nova York.
    Fonte da Praza.

Festas
     A festa máis importante de Mota del Marqués celébrase o día 8 de setembro, en honra da Virxe A nosa Señora dos Casteláns. Durante eses días hai bailes, festexos taurinos e encerros polo campo e polas rúas do pobo.

     O día máis importante é o día da Virxe, que se celebra cunha misa na ermida.

      Os mozos do pobo cantan misa castelá e van vestidos co traxe típico de castelán/a. Ao finalizar a misa, todo o pobo reza, cantando, a Salve a virxen.

MAPA 

 

XOAN ARCO DA VELLA