miércoles, 1 de diciembre de 2021

PETO DE NÓVOA - SANTO ESTEVO DE NÓVOA - CARBALLEDA DE AVIA

 PETO DE NÓVOA

SANTO ESTEVO DE NÓVOA

CARBALLEDA DE AVIA

    Peto de ánimas
     Os petos de ánimas atópanse en camiños e encrucilladas de toda Galicia e son unha das manifestacións materiais do culto aos mortos, da devoción polas ánimas. Tódolos construídos con anterioridade a 1901 son bens de interese cultural.

Significado
     O seu significado vén da crenza na continuidade da alma despois da morte e da existencia dun paso intermedio para chegar ao ceo, onde se redimen os pecados e faltas cometidas en vida (o purgatorio), moi arraigada na mentalidade popular galega.

     Dentro das construcións populares, os petos de ánimas son os que evidencian a importancia do purgatorio. A finalidade destes elementos populares é que os vivos poidan ofrecer esmolas para a salvación das almas en pena que non encontran descanso no purgatorio, e así alcancen a felicidade no ceo.Unha vez liberadas, intercederán por quen fixo a ofrenda. Por tanto, trátase de procurar a salvación dos mortos pero tamén de se asegurar a propia.

     Moitos deles foron construídos pola devoción dun fregués ou polos veciños dun lugar. Son moi curiosas as advertencias que se fan no seu nome.

     Por exemplo, no de Famelga de Aguasantas (Cerdedo-Cotobade) lese textualmente: "Un alma tienes y no más, si la pierdes qué harás...". Tamén se invita a recordar os antepasados: "Ave María Purísima. Acordaos de las ánimas de vuestros padres o abuelos o tíos o parientes o amigos". E, noutra parte do oratorio, apréciase esta inscrición: "Rogade por nos, Señor, E socorrenos cos vosos sufraxios que nos pediremos por vos".

Orixe
     As almas do purgatorio que son a meirande devoción galega, despois dos santos, de Cristo e da Nai; e, aínda que o culto teña a súa raizame no cerne mesmo do espírito galego, as mostras que se conservan son serodias.

     A idea do purgatorio, aumentada e revitalizada a partir do Concilio de Trento (século XVI), fixo que se desenvolvese a práctica da construción destes monumentos populares cunha determinada iconografía. Pero segundo parece, en Galicia é no século XVIII cando se fan a maior parte destes monumentos dedicados ás ánimas; e os máis antigos conservados corresponden ao século XVII.

Localización e dimensións
     As encrucilladas aínda inspiran temor aos naturais do país, e a súa causa está en que pervive nas crenzas actuais consideralas como lugar que fora destinado ao enterramento, especialmente dos apartados da comunidade cristiá. De aí a crenza de que polas mesmas vaguen durante a noite as almas dos condenados.

     Tanto a súa dimensión como iconografía son variadas, polo que é difícil establecer unha morfoloxía xeral, aínda que si se pode indicar que o corpo central do peto está composto por unha cavidade na que normalmente se representa ás ánimas no purgatorio, en relevo ou pintura, e un peto ou hucha para botar as esmolas. Estes elementos veñen a maioría das veces acompañados doutros secundarios: cornixas, pilastras, portiña de ferro etc.

O culto aos petos de ánimas
     Tamén é habitual que, ao pasar por diante do peto, se rece unha oración polas benditas ánimas para que poidan saír do purgatorio.

     Tamén se lles agradece algún favor feito, porque acostuman a axudar aos vivos.

     Pídeselles axuda para solucionar algún problema e colócanselles flores no seu recordo.

     Ás ánimas, sobre todo, ténselles respecto. 

MAPA 

XOAN ARCO DA VELLA

PETO DOS FRANCOS - CAPELA DE SAN MARTIÑO - TEO

 PETO DOS FRANCOS

CAPELA DE SAN MARTIÑO

TEO


 Peto de ánimas
   Chámanse petos de ánimas a unha das manifestacións materiais do culto aos mortos e son, xeneralmente, sinxelos monumentos de piedade popular asociados á idea do purgatorio.

    En Galicia é frecuente atopalos en camiños, encrucilladas, atrios de igrexas, etc.

     Os historiadores e etnógrafos sitúan a súa aparición a partir da Contrarreforma, datándose os máis antigos no século XVII, aínda que non sería ata o século XVIII cando se constrúan con máis profusión.

     A súa finalidade é a de ofrecer esmolas de todo tipo ás ánimas do Purgatorio, sendo o seu castigo temporal e podendo así alcanzar o Ceo.

    En compensación, unha vez liberadas intercederán por quenes realizaron as ofrendas.

     As esmolas non eran de carácter estrictamente monetarias, tamén podía tratarse de produtos agrícolas.

     Os petos de ánimas adoitan estar construídos en pedra cunha cruz no alto, polo xeral con imaxes das ánimas no lume do purgatorio e unha figura que as vela (santo, rei ou bispo).

     Na parte frontal aparece un peto para depositar a esmola e protexido cunha reixa ou un cristal.

Algúns levan lendas do tipo:
     Un alma tes e non máis, si a pérdes que farás... 

MAPA

 

XOAN ARCO DA VELLA

lunes, 29 de noviembre de 2021

TALLER DE FOTOGRAFIA DA ASOCIACIÓN VECIÑAL "A FONTE " - GRACIÑAS

 TALLER DE FOTOGRAFIA

ASOCIACIÓN VECIÑAL A FONTE

GRACIÑAS

      Moitisimas grazas a todos/as por este día tan especial e permitirme gozar da vosa compañía, grazas de corazón.

    Agradecer  a  Asociación Veciñal A FONTE por organizar este taller e convidarme a contar as miñas historias e as miñas maneiras de facer.

    Como vos dicía nunca copiar de ninguén, ser vós mesmos e mostrar as cousas como as vedes, iso é arte o demais fotocopias.

     Grazas a todas e todos, xa sabedes cando queirades imos por outra....

MAPA

 

XOAN ARCO DA VELLA

viernes, 26 de noviembre de 2021

CALVARIO DA MAGDALENA - A MAGDALENA - RIBADELOURO -TUI

 CALVARIO DA MAGDALENA

A MAGDALENA

RIBADELOURO

TUI

A Magdalena
     A Magdalena é un lugar da parroquia de Ribadelouro no concello pontevedrés de Tui na Comarca do Baixo Miño. 

    Tiña unha poboación censada de 55 habitantes no ano 2019 segundo datos do Instituto Galego de Estatística, dos cales 23 eran homes e 32 mulleres, o que representa un descenso en relación ó ano 2010, cando tiña 54 veciños, descenso que é aínda maior respecto ao ano 2004, cando eran 60 veciños.

Patrimonio
      A Magdalena exerce de centro parroquial de Ribadelouro, tanto a nivel económico coma social.

     A consecuencia disto, neste barrio están situados algúns dos elementos patrimoniais máis relevantes da parroquia, comezando pola propia igrexa.

Lugares de Ribadelouro
      Barreiro, Bouzón, O Castro, A Costa, Cotarel, O Cruceiro, A Eira Vella, Espendelo, A Farrapa, A Fernal, A Fonte, A Gándara, A Magdalena, O Mallón, Marxiáns, O Monte, Mourentán, Oia, O Porto de Bouzas, San Simón, Vides

Ribadelouro
    Santa Comba de Ribadelouro é unha parroquia que se localiza no concello de Tui. Segundo o padrón municipal de 2004 tiña 946 habitantes (515 mulleres e 431 homes), distribuídos en 22 entidades de poboación, o que supón unha diminución en relación ao ano 1999 cando tiña 976 habitantes.

      Segundo o IGE, no 2014 a súa poboación descendera ata os 832 habitantes, sendo 381 homes e 451 mulleres.


Xeografía

     A parroquia está situada entre as ladeiras orientais da Serra do Galiñeiro e do Monte Aloia e o Río Louro. Alcanza a súa altura máxima nos 500 metros sobre o nivel do mar na Costa de Oia.

      Na zona montañosa da parroquia hai varias covas graníticas. 

      Entre elas está a Cova da Trapa, a segunda máis grande de Europa deste tipo, con máis dun quilómetro de galerías e cun río de 250 metros de longo.

Historia
     Nesta parroquia son numerosos os achados arqueolóxicos prehistóricos. A primeira referencia histórica á parroquia é dun documento do ano 1112, no que se cita a esta parroquia polo nome da súa santa titular, Santa Comba. A actual igrexa parroquial foi construída no ano 1827. 

MAPA

 

XOAN ARCO DA VELLA

CAPELA SAN LOURENZO DE PEDRAZA - PEDRAZA - MONTERROSO

 CAPELA DE SAN LOURENZO

SANTA MARÍA DE PEDRAZA

MONTERROSO

Pedraza
     Santa María de Pedraza é unha parroquia do concello de Monterroso na comarca da Ulloa, na provincia de Lugo. 

      No ano 2007 tiña 154 habitantes, deles 77 eran homes e 77 eran mulleres, o que supón unha diminución de 7 habitantes en relación ao ano anterior, 2006.


Patrimonio

      A igrexa de Santa María de Pedraza foi construída orixinalmente en estilo románico, conservando aínda algúns canzorros, pero foi modificada durante o século XIX. Destacan os seus dous retablos de estilo neoclásico.

      Na parroquia atópase a capela de San Lourenzo, o templo máis antigo do concello de Monterroso. 

       Foi construída no ano 1127 e aínda conserva trazos prerrománicos, como a súa porta principal.

      Nos séculos XVIII e XIX sufriu importantes reformas. Conserva varios canzorros da obra románica con figuras zoomórficas e antropomórficas.

Lugares de Pedraza
      Gontá de Arriba, Gundín, Pedraza, San Cristovo, San Lourenzo, Vilarfonxe


Parroquias de Monterroso     
     Arada (Santa María), Bidouredo (Santiago), O Bispo (Santa María), Cumbraos (San Martiño), Esporiz (San Miguel), Fente (San Martiño), Os Ferreiros (San Cibrao), Frameán (San Pedro), Fufín (San Martiño), Lavandelo (Santiago), Leborei (Santa María), Ligonde (Santiago), Lodoso (San Xoán), Marzán (Santa María), Milleirós (San Pedro), Novelúa (San Cristovo), Pedraza (Santa María), Penas (San Miguel), Pol (San Cibrao), Salgueiros (Santa María), San Breixo (San Salvador), Satrexas (Santa Eufemia), Sirgal (Santo André), Sucastro (Santa Mariña), Tarrío (Santa María), Valboa (San Salvador), Vilanova (San Pedro), Viloíde (San Cristovo)

Comarca da Ulloa
     A comarca da Ulloa é unha comarca galega situada na provincia de Lugo cuxa capital é Monterroso.

      A esta comarca pertencen os concellos de Antas de Ulla, Monterroso e Palas de Rei.

      No ano 2020 tiña 8.879 habitantes, 4.430 homes e 4.449 mulleres.

O seu nome procede do río Ulla, que nace na comarca.

MAPA

 

XOAN ARCO DA VELLA