jueves, 15 de octubre de 2020

PETROGLIFO OUTEIRO DO MOUCHO - CUNTIS

 PETROGLIFOS OUTEIRO DO MOUCHO

CUNTIS

 Petroglifos Outeiro do Moucho

      É moi amplo o legado arqueolóxico que nos ten deixado a cultura da Idade do Bronce nas terras de Cuntis, sendo os gravados rupestres os de maior relevancia.

      Non menos de 25 grupos inscultóricos se localizan nesta xeografía, clasificados en 5 areas máis ou menos definidas.

    Estes gravados, esparexidos por diferentes freguesías, conteñen motivos variados: pseudolabirintos, combinacións circulares, cazoletas, zoomorfos...


     No Monte do Moucho, próximo á estrada de Calvos a Teaño, hai un gran promontorio rochoso que ten na súa superficie unha gran combinación circular, a modo de elipse, con dúas cazoletas como centros, que lle asignan unha clara aparencia da face do animal que lle dá nome a este outeiro.

     Igualmente, círculos con cazoletas interiores, coviñas e outros motivos espállanse neste fermoso penedo.

Santa María de Cuntis
     Santa María de Cuntis é unha parroquia que se localiza no sur do concello de Cuntis.


     Segundo o padrón municipal de 2004 tiña 2.481 habitantes (1.321 mulleres e 1.160 homes), distribuídos en 23 entidades de poboación, o que supón un aumento en relación ao ano 1999 cando tiña 2.453 habitantes.


     Os lugares son Cuntis (Capital do concello), Calvos, Pereira, Trasponte, Meira, Fontecova, O Rogadío, Cardecide, A Louriña, Xinzo, Rebordelo, A Ermida, A Paizosa, O Campo, Laxos, O Pazo, Castrolandín, A Patela, Mesego, Zo, Foxacos, Vilar, Porto de Gómez, Chapín, Piñeiros, Vilariño e O Noval.


     Ten os petróglifos de Cartas e Cartas da Fóra (Cardecide), Outeiro do Forno de tella, Outeiro de Vales, Costa de Vales, Outeiro grande, Outeiro do Moucho e Outeiro da Campá (no polígono industrial).


     Conta cos castros de Castrolandín (escavado), Meira, O Castriño (Xinzo) e Laxos.

MAPA

 

SÍGUENOS:

Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
Fuente: Concello de Cuntis

XOAN ARCO DA VELLA


 

miércoles, 14 de octubre de 2020

PONTE DO CORTELLA - RÍO CORTELLA - MELÓN

 PONTE DO CORTELLA

RÍO CORTELLA

MELÓN


Melón
     Santa María de Melón é unha parroquia do concello do mesmo nome (Melón), situada na provincia de Ourense.

     Segundo o padrón municipal (INE 2012) ten 603 habitantes (284 homes e 319 mulleres), o que supón unha diminución en 8 habitantes en relación ao ano anterior.

Lugares da parroquia de Melón
     Cima de Vila, A Cortella, O Coruxal, A Costa do Cuco, A Fonte Santa, A Hedreira, Melón, As Mestas, Penavaqueira, A Ponte, O Retiro, Seoane, Tourón, Valmourisco


Concello de Melón
     Melón é un concello da provincia de Ourense, pertencente á comarca do Ribeiro.

     Segundo o padrón municipal (IGE) tiña en 2016 1 280 habitantes, dos que 667 son mulleres e 613 homes, nun descenso continuado de poboación desde 2012, cando tiña 1 479 habitantes.

Xeografía
     O concello ten 53,2 km². Limita ao norte cos concellos de Avión e Carballeda de Avia, ao sur co da Cañiza (da provincia de Pontevedra), ao oeste con A Arnoia e Ribadavia e ao oeste con Covelo (tamén da provincia de Pontevedra). Polo concello pasa a autovía A-52 que une Vigo e Ourense.

Historia
     A historia desta terra está fortemente vencellada a da mosteiro de Melón, fundado en 1158 por monxes da orde do Císter chegados de Clairvaux comandados polo abade Giraldo.

     Entre o patrimonio arquitectónico, amais das ruínas do mosteiro (declarado Monumento Histórico-Artístico en 1931), destaca a igrexa parroquial de Quins (finais do século XVI, pertencente á orde do Císter) e o peto de ánimas de Codesás, construído en 1856 e de gran devoción popular


Parroquias de Melón
     Melón (Santa María), Quins (Santa María)

Comarca do Ribeiro
     A comarca do Ribeiro é unha comarca galega situada na provincia de Ourense no curso medio do río Miño, que a percorre de nordeste a suroeste.

      A súa capital é Ribadavia, e a ela pertencen os concellos da Arnoia, Avión, Beade, Carballeda de Avia, Castrelo de Miño, Cenlle, Cortegada, Leiro, Melón e Ribadavia. Dálle nome ao viño do Ribeiro.

     Ocupa unha superficie de 407,1 km², nos que viven 16.547 habitantes (2017). Por ela transcorren tamén os ríos Arnoia e Avia. O Miño está represado nos encoros de Castrelo de Miño e da Frieira.

     Existen varios balnearios que aproveitan as augas. Desde a Serra do Suído e Faro de Avión, ao oeste, onde se chega ao 1.000 m de altitude, o relevo descende até só 97 m en Ribadavia e Arnoia. 

MAPA 

 

SÍGUENOS:

Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube

XOAN ARCO DA VELLA


 

martes, 13 de octubre de 2020

PETROGLIFOS DE FREIXO - FREIXO - CELANOVA

 PETROGLIFOS DE FREIXO

FREIXO

CELANOVA

     Os petroglifos de Freixo foron descubertos en 1998 por Enrique Sousa Pérez durante un paseo polo monte. 

      Tratase dun conxunto de seis grupos de círculos concéntricos con cazoleta central.


      Ignorase o número na súa orixe porque a rocha caeu nas mans dos canteiros e apareceu completamente mutilada con sinais de barreno.

      Estas manifestacións prehistóricas, que a ciencia sitúa a finais do neolítico ata ben entrada a idade de bronce, constitúen unha mensaxe na botella da historia, que os nosos antepasados nos han quixeron legar.

      Pero fáltanos a clave para descifralo porqué, e para qué  destas esculturas rupestres, tan idénticas a outras de outros continentes, a miles de quilómetros de distancia.

    As feitas e perdidas nun monte de Celanova, cerca do Arnoia, tan similares a outras atopadas en Arizona e o Brasil.

     O eterno enigma universal dos círculos e o labirinto, que tan ben recolleron os canteiros do medievo.

Freixo
     Santa Cristina de Freixo é unha parroquia do concello ourensán de Celanova na comarca da Terra de Celanova.

      No ano 2007 tiña 139 habitantes (60 homes e 79 mulleres), seis menos ca en 2000. Ten cinco entidades de poboación.

      Na parroquia está a ponte do Freixo, sobre o río Arnoia, construción romana declarada Monumento Histórico-Artístico.

Lugares de Freixo
     Buzacos A Casanova, Correxás, Freixo, Os Vilares

MAPA

 

SÍGUENOS:

Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube

Fuente: Concello de Celanova

XOAN ARCO DA VELLA


domingo, 11 de octubre de 2020

PONTE DE PEDRA - REGO DE POZO NEGRO - SAN AMARO - BARRO

 PONTE DE PEDRA

REGO DE POZO NEGRO

SAN AMARO

BARRO

 San Amaro

     San Amaro é un lugar da parroquia de Portela, no concello pontevedrés de Barro, na comarca de Pontevedra.


     Segundo o IGE, en 2013 tiña 201 habitantes (107 homes e 94 mulleres). No 2017 segundo o INE tiña 192 habitantes ( 99 homes e 93 mulleres ).

Portela
     San Mamede de Portela é unha parroquia que se localiza no sur do concello de Barro. 

     Segundo o IGE de 2017 tiña 637 habitantes (307 mulleres e 330 homes), 27 menos ca en 2004. Ten seis entidades de poboación.


Lugares de Portela
     A Áspera, Briadoiro, A Cancela, A Costa, Estación de Portela, A Laxe, Mosqueiros, Parada, Piñeiro, A Porriña, San Amaro, Vilaverde


Barro
     Barro é un concello da provincia de Pontevedra, pertencente á comarca de Pontevedra. 

     Segundo o IGE no ano 2016 tiña 3.746 habitantes (1.862 homes e 1.884 mulleres), o que representa un aumento respecto a 2005, cando contaba con 3.408 habitantes. O seu xentilicio é barrés ou barroso.

      Limita cos concellos de Meis, Portas, Moraña e Pontevedra.


Patrimonio natural
     Destaca o Parque da Natureza do Río Barosa, unha carballeira en desnivel pola que baixa a fervenza que forma o río Barosa, que se aproveitaba antigamente mediante unha vintena de muíños, algúns deles rehabilitados. O espazo tamén está axeitado para as visitas como zona de lecer.

 Parroquias de Barro    
     Agudelo (San Martiño), Barro (San Breixo), Curro (Santa María), Perdecanai (Santa María), Portela (San Mamede), Valiñas (Santo André)

MAPA 

 

SÍGUENOS:

Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
 

XOAN ARCO DA VELLA

 

CHOZO DE CHAN DA MULLER - CHAN DA MULLER - PRADO - SERRA DO SUÍDO - COVELO

 CHOZO DE CHAN DE MULLER

SERRA DO SUÍDO

PRADO

COVELO

       A Serra do Suído é un sistema montañoso galego, que fai de fronteira entre as provincias de Pontevedra e Ourense.


     En Pontevedra sitúase nos concellos de A Lama, Fornelos de Montes e Covelo, e en Ourense nos de Avión e Beariz.


     Ao sur prolóngase na Serra do Faro de Avión e ao norte nos Montes do Testeiro, formando no seu conxunto a parte suroccidental da Dorsal Galega.


      A serra está moi erosionada, cun perfil suave de altiplanicies por erriba dos 900 m entre as que destacan as cimas de Coto Miñoto (1051 m), Cotos Cornudos (1032 m), Porto de Valdohome (1014 m), Puza (1025 m) e Bidueiros (943 m), estes dous últimos con vértices xeodésicos nos seus cumes.


     As laderas occidentais verten a Rías Baixas e as ladeiras orientais verten á conca do río Miño.


      Nos vales dos ríos pódense atopar bosques autóctonos moi ben conservados, como é o caso dos robledales dos ríos Barragán e Verdugo.


Aproveitamento humano

      Nos altos abundan os pastizales, que dende época medieval foron aproveitados para alimentar o gando en época estival.


      Como fogar temporal para os ganaderos xurdiron unhas edificaciones coñecidas como chozos ou chouzos, de paredes e teito totalmente de pedra, con espesores que superan o medio metro e cubertas de musgo para proporcionar illamento.


     Situábanse ao sur de grandes rochas, para protexerse dos ventos dominantes. Dende o chozo podíase controlar unha parcela de pasto próximo, delimitada con pedras definindo o que se coñece como sesteiro.


     Algunhas destas construcións están sendo rehabilitadas por motivos de conservación do patrimonio etnográfico, aínda que a transhumancia desapareza case por completo.


     Asociada á ganadería xurdiu a necesidade de controlar os lobos, para cuia captura construíronse foxos para lobos, unhas estruturas con longas paredes formando un funil que conducía a un profundo foxo.


     Os ganadeiros asustaban aos lobos e, con axuda das paredes, guiábanos ata caer no foso, onde morrían. Consérvanse varios foxos de lobos na Sierra do Suído.


     Por un deles, situado entre os concellos de Fornelos de Montes e Mondariz pasa a ruta de senderismo sinalizada GR 58 Sendeiro dás Greas.

 VIDEO

MAPA 

 

SÍGUENOS:

Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
XOAN ARCO DA VELLA