sábado, 21 de septiembre de 2019

VILLARUBÍN - OENCIA - O BIERZO - LEÓN

 VILLARRUBÍN
OENCIA
O BIERZO
LEÓN


Villarrubín
     Villarrubín é unha parroquia do concello de Oencia, na provincia de León.




     A igrexa parroquial está no lugar de Villarrubín situado na estrada de Ferramulín a Oencia.



Lugares de Vilarrubín
     Arnadelo, Arnado, Castropetre, Leiroso, Lusio, Oencia, Sanvitul, Vilarrubín, Xestoso



Oencia
     Oencia é un municipio e localidade de España, na comarca do Bierzo, provincia de León, comunidade autónoma de Castilla e León.



     É un dos municipios leoneses nos que se fala galego.




Núcleos de poboación
Oencia
Arnadelo
Villarrubín
Arnado
Gestoso
Castropetre
Lusio
Sanvitul
Leiroso



Patrimonio
     Igrexa de Santa María, en Oencia, destaca pola súa boa construción e seu airoso campanario.



     Igrexa de Lusío. Destaca no seu interior a imaxe de Santa María.



     Restos do castelo de Lusío. Da antiga fortaleza de Lusío apenas quedan hoxe unhas ruínas no medio do monte.




     Arquitectura popular. Poden atoparse belos exemplos de arquitectura tradicional en todas as localidades que conforman o municipio.




     Antigas ferrerías. Sitúanse ao longo da canle do río Selmo.



Contorna natural
     Destaca a contorna do río Selmo, un río caudaloso e con gran forza nas súas augas, feito que motivo que antiguamente as súas augas fosen utilizadas para o traballo de ferrerías na súa canle.



     sí mesmo, a montuosidad do término, acubillado entre a Pena do Seo e a Serra da Encina da Lastra, ofrece unha bela paisaxe natural con bosques de abedules, haxas, carballos ou castiñeiros, así como unha fauna na que poden atoparse lobos, raposos, nutrias, texons ou corzos.


    
O Bierzo
    O Bierzo é unha comarca administrativa composta de 38 municipios, conformada en 1991 a partir da rexión natural española do mesmo nome situada no terzo occidental da provincia de León, na comunidade autónoma de Castilla e León.




     Geográficamente, o Bierzo se estrutura ao redor de varios vales na cuenca do río Sil, con individualidades de tipo xeográfico que fan que se lles considere á súa vez como subcomarcas segundo as fontes.



     Na división territorial de 1822 estableceuse a provincia do Bierzo formada polo Bierzo, A Cabrera, a comarca de Valdeorras e Laciana ; aínda que a división provincial de 1833 integrou a Valdeorras na provincia de Ourense, incorporándose O Bierzo, A Cabrera e Laciana á de León.



     O castelán é a lingua oficial e de uso máis estendido, aínda que tamén se fala, en menor medida, o galego e o leonés, cuxa hibridación deu lugar a un dialecto berciano con diversas variacións locais.




     Goza dun microclima mediterráneo suave, resultado da combinación do clima atlántico e do mediterráneo continental.



      A pluviometría media anual non alcanza os 730 mm e a temperatura media é de 12,3 °C.




     A actividade económica céntrase na minería, a industria siderúrxica, a xeración de enerxía e o sector agroalimentario, con produción de froitas, verduras, viños e outros produtos inscritos na denominación de orixe do Bierzo.

VIDEO
MAPA

SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
XOAN ARCO DA VELLA

viernes, 20 de septiembre de 2019

IGLESIA DE SAN PELAYO - VILLARRUBÍN - OENCIA - LEÓN

 IGLESIA DE SAN PELAYO
VILLARRUBÍN
OENCIA
LEÓN


Vilarrubín
     Vilarrubín é unha parroquia do concello de Oencia, na provincia de León.



     A igrexa parroquial está no lugar de Vilarrubín situado na estrada de Ferramulín a Oencia.


Lugares de Vilarrubín
     Arnadelo, Arnado, Castropetre, Leiroso, Lusio, Oencia, Sanvitul, Vilarrubín, Xestoso


Oencia
     Oencia é un municipio e localidade de España, na comarca do Bierzo, provincia de León, comunidade autónoma de Castilla e León.


     É un dos municipios leoneses nos que se fala galego.



Núcleos de poboación
Oencia
Arnadelo
Villarrubín
Arnado
Gestoso
Castropetre
Lusio
Sanvitul
Leiroso


Patrimonio
     Igrexa de Santa María, en Oencia, destaca pola súa boa construción e seu airoso campanario.
Igrexa de Lusío. 


      Destaca no seu interior a imaxe de Santa María.



     Restos do castelo de Lusío. Da antiga fortaleza de Lusío apenas quedan hoxe unhas ruínas no medio do monte.



     Arquitectura popular. Poden atoparse belos exemplos de arquitectura tradicional en todas as localidades que conforman o municipio.



     Antigas ferrerías. Sitúanse ao longo da canle do río Selmo.


Contorna natural
     Destaca a contorna do río Selmo, un río caudaloso e con gran forza nas súas augas, feito que motivo que antiguamente as súas augas fosen utilizadas para o traballo de ferrerías na súa canle.


     sí mesmo, a montuosidad do término, acubillado entre a Pena do Seo e a Sierra da Encina da Lastra, ofrece unha bela paisaxe natural con bosques de abedules, haxas, carballos ou castiñeiros, así como unha fauna na que poden atoparse lobos, raposos, nutrias, texons ou corzos.

VIDEO
MAPA

SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
XOAN ARCO DA VELLA

miércoles, 18 de septiembre de 2019

CAPELA DE SANTO ESTEVO - FROXÁN - FOLGOSO DO COUREL

CAPELA DE SAN ESTEVO
FROXÁN
VILAMOR
FOLGOSO DO COUREL 



Froxán
     Pertence á parroquia de San Vicente de Vilamor, está situada a 450 m. de altura nunha das escasas zonas de terras chans apropiadas para a agricultura en O Courel.



     Terras asolladas, próximas ao río Lor, onde sorprende o cultivo a vide. 


    Aínda queda unha bodega que produce "O viño do Lor".


     Nos arredores da aldea hai unha capela dedicada a San Estevo, que segundo parece fué un cemiterio celta, máis tarde apareceron xunto á capela sepulturas do eculoo V d.C. á entrada de Froxán esta a "Fonte do Milagre", chamada así polos continuos milagres que suceden debido aos seus curativas augas. 



     A aldea conta con dúas "barretes" o de O Carril e o de Airavedra.


     Fai uns anos fundouse a Asociación Fonte do Milagre, un colectivo de veciños que recuperou vellos carreiros, que organiza as festas do Magosto de agosto e Písa dá Castaña en decembro, recuperou os pozos de O Tesouro e Os Mouros de Froxán, situados baixo a praza ou "Aira" e publica a revista A Candea que trata temas relacionados con Ou Courel.


     Hoxe en díae  popular e famosa festa de Písa dá Castaña, celébrase o primeiro domingo de decembro ou o día da Inmaculada, "pisan", as castañas que previamente estiveron secando nun "sequeiro", que se introducen nun saco de tea e golpéanse en dúas persoa contra un tronco, antiguamente poñíase un pelexo de cabra sobre o tronco e o saco golpeaba contra o mesmo.


      Despois se "abandoxa" no "bandoxo" co fin de sacarlles a "puxa" (casca), labor que actualmente realiza con gran maestría o señor "Xan de Vilar".


    Na resolución de 25 de Abril de 2006 se incoa expediente para a declaración como ben de interese cultural coa categoría de lugar de interese etnográfico.


MAPA

SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
Fuente:  Web serradocourel.es
XOAN ARCO DA VELLA

martes, 17 de septiembre de 2019

SAN XOSÉ DA LANDREIRA - ACEVEDO - PONTE SAMPAIO

 SAN XOSÉ DA LANDREIRA
ACEVEDO
PONTE SAMPAIO


     A capela consta dunha edificación feita a base de perpiaño regular na fachada, e algo máis irregular no resto dos muros. 


     Posúe planta rectangular con cuberta a dúas augas.


     Na fachada principal destaca a súa porta de aceso alintelada. 


     Por riba dela aparece unha inscrición que di: 
“ESTA CAPILLA (e) CASA ACEBEDO DATO(se) E(n) 1811 ARANLO COMO DIESTRO”.


     Outra interpretación desta inscrición (Ver comentario de David Conde) di o seguinte:
“ESTA CAPILLA I CASA HIZO EL LICENCIADO DON ANTONIO FIGUEROA I ARAÚJO COMISARIO (ou COMENDADOR) DEL SANTO OFICIO”


     Tamén podemos ver un pequeno escudo labrado en baixorrelevo cortado en dous no que se insiren seis roeles. 


     Detrás do brasón disponse unha cruz da modalidade de Alcántara e Calatrava.


     A fachada remata cunha espadana dun so oco e cunha cruz pétrea no alto.


      No interior destaca unha fornela con repisa baixo arco conopial, cos bordes labrados en altorrelevo e coloreados cunha cor ocre escura. Na parte alta aparece unha pequena cruz latina sen figuración.


     Nos días de festa dita fornela acolle unha imaxe do patrón.


     A finais do século XIX a capela foi restaurada; segundo volve contar no comentario a esta ficha de David Conde, a súa tataraboa cantaba esta copra:


“Ai!Que cansadiña veño
de carrexa-la madeira
pra lle facer a capela
a San José da Landreira.”


     A denominación de San Xosé de Largavista ven dada por ser este o nome das propiedades da capela.


Tradición oral:
     A tradición popular recolle que houbo un convento nese lugar, do que se aproveitaron as pedras para a construcción da actual vivenda (deshabitada e ruinosa) que se atopa de fronte da capela. 


     Algo así tivo que suceder, pois aínda que non se menciona aquí, o recinto conta con dúas pías de lavadoiro labradas en bos porpiaños, unha fonte monumental con asentos corridos e un pombal. 


     Asimesmo, a entrada monumental (algo arruínada) non é a propia dunha vivenda.

VIDEO
MAPA

SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
Fuente: Web PATRIMONIO GALEGO
XOAN ARCO DA VELLA