lunes, 13 de agosto de 2018

CAPILLA DE EDRADA - VILARIÑO DE CONSO

CAPILLA DE EDRADA
EDRADA
VILARIÑO DE CONSO


Vilariño de Conso
     Vilariño de Conso é un concello da provincia de Ourense, pertencente á comarca de Viana.



     Segundo o IGE en 2017 tiña unha poboación de 558 persoas (771 en 2003). O seu xentilicio é vilariñés.



Xeografía
     O concello, de Vilariño de Conso, con 200,2 km², abrangue dez parroquias. Está situado no sueste da provincia de Ourense, nas abas orientais da serra da Queixa e O Invernadeiro, entre os 630 e os 1.500 m de altitude.



     Polo municipio discorren os ríos Camba, Conso e Cenza, e no seu territorio hai cinco encoros. Deles o das Portas, no río Camba, é o de maior capacidade da provincia ourensá, con 536 hm³, e o de Cenza é un dos de maior altitude de España, a 1.345 metros de altitude.



     A fervenza do Cenza ten unha caída vertical de 105 metros. Outros saltos de auga destacados son os de Suacenza, Galianda, Dona Loba e Cenza de San Mamede. O val do Cenza é de orixe glaciar, formado na era cuaternaria. As Morrenas de Chaguazoso é unha paisaxe granítica de interese paisaxístico.



     Abundan os soutos de castiñeiros, destacando o castiñeiro da Corredoira. Entre a fauna salvaxe destacan os cervos, xabaríns, corzos, a cabra montesa, rebecos e o lobo.



Patrimonio
     Consérvanse restos de poboados castrexos en Pradoalbar, Entrecinsa e Sabuguido. Da romanización de Galicia son os restos da calzada romana, vía secundaria da Vía Nova do itinerario de Antonino, e pola que se levaba o ouro extraído nas proximidades. Desa mesma época consérvase un pontón.



     O castelo de Cerveira é un recinto fortificado, situado nun cumio a 1.550 metros de altitude. Ten un perímetro de 430 m, con 250 m de murallas, principalmente nas orientacións sur (150 metros, cunha porta ou abertura no medio), oeste (cunha pequena abertura que puidera ser un derrube) e outro de 30 m cara ao noroeste. Consérvanse cabanas feitas coa mesma pedra do monte, na súa maioría pegadas á muralla, e cunha superficie rectangular de 20 x 4 metros.




     En San Mamede hai tumbas antropomórficas. De épocas máis recentes son o pazo de Conso e Entrecinsa, e a casa grande de Mormentelos.



     Entre a arquitectura relixiosa destaca a igrexa parroquial de Sabuguido.



     O concello está atravesado pola Vía da Prata do camiño de Santiago. No ano 2009 homologouse a ruta de sendeirismo PR-G 118 Ruta dos Soutos, apta para o turismo de natureza. É un percorrido circular duns 8 km que parte de preto do edificio do Concello cunha derivación de 3,5 km ata a central eléctrica.



Parroquias de Vilariño de Conso
     Castiñeira (San Lourenzo), Chaguazoso (San Bernabé), Conso (Santiago), Mormentelos (Nosa Señora da O), Pradoalbar (Santo André), Sabuguido (Santa María), San Cristovo (San Cristovo), San Mamede de Hedrada (San Mamede), Veigas de Camba, Vilariño de Conso (San Martiño) 


 VIDEO
MAPA

SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
XOAN ARCO DA VELLA

RUINAS BALNEARIO DE CALDELIÑAS - VERÍN - OURENSE

BALNEARIO DE CALDELIÑAS
VERIN
OURENSE


Antiguo Balneario de Caldeliñas
     El balneario de Caldeliñas, más cononocido entre los vecinos como “El Baño” y hoy en ruinas, aún conserva entre sus restos la memoria de su pasado esplendor. 



     Declaradas de utilidad pública en 1859, sus aguas, de mineralización media, bicarbonatadas, sódicas, fluoradas y litinícas, nacen a 25º C acompañadas de abundantes burbujas.


     Son recomendadas para problemas de piel y reumatismos, mediante baño y aplicación externa.


Verín
     Verín es una localidad de la comunidad autónoma de Galicia y municipio de España, localizado en el sureste de la provincia de Ourense, a orillas del río Támega. 



     Es conocida por sus aguas minerales que fueron patrocinadores de la selección española de fútbol: Fontenova, Cabreiroá, Sousas, por el castillo que lo preside, Monterrei, y por su parador nacional.


Geografía
      Limita al norte con el municipio de Castrelo do Val, al este con el municipio de Villardevós, al sur con Portugal, al oeste con el municipio de Oímbra y Monterrei al noroeste con el municipio de Monterrei. Junto con la pintoresca ciudad portuguesa de Chaves conforma la primera y más importante eurociudad declarada por el comité de asuntos patrimoniales urbanísticos de la sección vertical del comisionado europeo.



     Este municipio está situado en el cuadrante sudoriental de la provincia, lindando por el sur con la frontera portuguesa. Tiene una superficie de 93,9 kilómetros cuadrados



     El pueblo, localizado en el corazón de la fértil comarca del Valle de Monterrei, surgió al pie de una importante fortaleza medieval y constituye el más principal y próspero núcleo urbano de la provincia y de los más dinámicos de la comunidad gallega


     Es además, paso obligado hacia Portugal y la región leonesa, además de tradicional lugar de veraneo por la calidad de sus aguas medicinales de Fontenova, Cabreiroá y Sousas. Enclavado en la depresión de Verín, el relieve de este municipio muestra dos sectores diferentes: uno formado por el valle del río Támega y el otro por los relieves montañosos que lo circundan al oeste, donde la altitud llega a los 940 metros en el Alto de Valdeagua. 


     También atraviesa el municipio una falla denominada Creba da Corga, por la que fluyen muchos manantiales de aguas minerales. Conforma uno de los mayores valles del sur de Europa


     La red hidrográfica se organiza en torno al río Támega, en que afluyen los ríos Abedes, Búbal, Rego Novo y Rego dos Gondulfes. 
 

     Este río pertenece a la cuenca del Duero. Las superficies forestales están formadas por árboles de ribera, pinos y por matorrales. Las tierras de cultivo son de gran fertilidad y se sitúan en la zona del valle, donde abundan las viñas, que proporcionan el famoso vino de Monterrei. 


     Las condiciones climáticas, que favorecen la calidad del vino, se caracterizan por su suavidad térmica en invierno, el calor estival y las escasas precipitaciones.


Historia
     La ciudad de Verín surgió a partir de una villa romana, cuyos habitantes podrían proceder del "castro de Baronceli", situado en la ubicación que actualmente ocupa el castillo de Monterrei, construido en la Baja Edad Media. 



     Durante el Medioevo la villa perdió su dominio y Monterrey centralizó el territorio y la vida de la comarca en torno a sus condes y señores.


     Verín se convirtió durante la Edad Media en una población agrícola y tranquila, aunque a menudo se vio envuelta en los conflictos bélicos de los sucesivos gobernantes de MonterreI , así como las disputas fronterizas entre España y Portugal. En el año 1506 Felipe el Hermoso mantuvo un encuentro en la población con el cardenal Cisneros a cambio de su intermediación por la rendición parcial de las tropas de Juan III El Piadoso, Rey de Portugal.


     Durante la Guerra de la Independencia, el castillo se convirtió en el escenario del último de sus conflictos bélicos ya que en este entorno se produjo el ajusticiamiento de incontables tropas hostiles mediante el garrote vil.


Fiestas
     También sus fiestas son muy conocidas, sobre todo el Entroido (otra forma de llamarle al carnaval pues entroido proviene de la palabra latina Introitus que significa entrada, es decir se refiere a la entrada en la primavera), del que destaca su traje tradicional y típico: el cigarrón, de gran antigüedad. 



     También son muy conocidas las fiestas de Magosto y Navidades, siendo la primera una tradición gallega ubicada en el calendario entre el 1 y 11 de noviembre y en la cual se asan castañas en las hogueras hechas en los montes colindantes de Verín.


     El 10 de noviembre de 2007 se celebró por primera vez la procesión de San Trifón, santo protector de las viñas. Esta procesión recorre varias calles del casco urbano y esta primera vez fue acompañada de la Charanga Xente Nova, seguida por un carro engalanado con motivos dedicados a la Viña (vid), el carro porta la imagen del Santo y una barrica con el vino que se puede degustar en cada parada; tras la carroza realiza el recorrido la gente del pueblo, con un pequeño jarro colgado del cuello para servirse el vino de la barrica durante las 4 paradas que realiza la procesión, en cada una de las cuales se sirven diferentes productos de la tierra como nabos y uvas.

MAPA

SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
Fuente: eurocidadechavesverin
XOAN ARCO DA VELLA



AS BOUZAS DE ARIIBA ´OROSO - A CAÑIZA

AS BOUZAS DE ARRIBA
OROSO
A CAÑIZA


Oroso
     Santa María de Oroso é unha parroquia que se localiza no leste do concello da Cañiza. 



      Segundo o padrón municipal de 2013 tiña 379 habitantes (191 mulleres e 188 homes) distribuídos en 21 entidades de poboación, o que supón unha diminución en relación ao ano 1999 cando tiña 451 habitantes.


Lugares de Oroso
     Aráns, As Bouzas de Abaixo, As Bouzas de Arriba, O Burgo, O Carballal, As Carballeiras, As Cavadas, A Costa, Os Gómez, Guntín, A Igrexa, O Mesón, Paredes, Paredes de Abaixo, O Piñeiro, Os Piornos, Porto Augavella, A Presa, A Quiringosta, Ribadil de Abaixo, Ribadil de Arriba, A Uceira, A Veiga da Alén, Os Xis



Parroquias da Cañiza
     As Achas (San Sebastián), A Cañiza (Santa Teresa), O Couto (San Bartolomeu), A Franqueira (Santa María), Luneda (Santa María), Oroso (Santa María), Parada das Achas (Santiago), Petán (San Xián), Valeixe (Santa Cristina)



A Cañiza
     A Cañiza é un concello da provincia de Pontevedra, pertencente á comarca da Paradanta. Segundo o IGE no 2014 tiña 5342 habitantes (6719 en 2003), incluídas 126 persoas de orixe estranxeira.




Xeografía
     Limita ao norte cos concellos de Covelo e Melón (este da provincia de Ourense), ao sur con Crecente, Arbo e As Neves, e ao oeste con Salvaterra de Miño, Mondariz e Covelo.



     O seu relevo é accidentado, pois está situado entre unha zona de monte baixo da serra do Faro de Avión (situada ao nordeste) e o val do río Deva (ao sur). A maior altitude acádase no Alto da Cruz (1095 m).


     A súa rede hidrográfica está formada polos ríos Uma (afluente do Tea), Ribadil e Deva (afluentes do Miño).


     Climatoloxicamente está situada en transición entre o clima oceánico e o mediterráneo, segundo a zona.


Historia
     Na zona habitou a tribo dos oestrimnios, que foron expulsados polos celtas. Da cultura megalítica quedan diversos restos, como os complexos rupestres de Laxiña das Cruces, Coto da Regueira do Valiño e Casiñas dos Mouros, os complexos megalíticos con gravados de Tomada de Estremadoiro e Coto da Vella, e os complexos megalíticos de Guntín, Aráns, Casiñas dos Mouros e A Cañiza.



     Durante a Idade de Ferro o lugar estivo posiblemente habitado polos grovios. Daquela época quedan o castro de Grades, o castro de Monte Coto do Castro, o castro de Coto das Cavadas e o castro de Barreiros.


     Logo da romanización as terras do concello foron enmarcadas no conventus Bracarensis. Na Idade Antiga, tralo I Concilio de Braga, as terras quedaron adscritas á diocese de Tui. O mosteiro da Franqueira posiblemente teña a súa orixe nunha ermida do século VI, da época de Martiño de Dumio.


     No século IX, durante o reinado de Afonso II de Asturias, as terras do castelo de Sobroso, ao que pertencía o val de Achas, foron incluídas no reino de Galicia.


     En 1056 Fernando I dá un privilexio do mosteiro da Franqueira, as súas terras e moradores ao abade Alvito e os monxes beneditinos. En 1147 Afonso VII outorga ao abade Odoario e aos monxes o dereito de coto. En 1293 a orde do Císter constrúe a igrexa de Santa María. Paio de Soutomaior, señor de Salvaterra, doou as terras dos cotos da Franqueira, O Cebreiro, Uma, Sendín e Pintelos, doazón que confirmaron Xoán I e Henrique III. O mosteiro desapareceu como tal en 1835, trala desamortización de Mendizábal.


     A vila da Cañiza aparece documentada por primeira vez en 1583. As primeiras edificacións foron canastros (que nesta zona reciben o nome de canizos) feitas polos veciños de Valeixe para atender os cultivos da zona. Logo de construírse a capela do Doce Nome de Xesús, en 1790 o bispo de Tui, Domingo Fernández Angulo, erixiu A Cañiza como parroquia adxunta á de Valeixe, separándose definitivamente en 1815.


     Na Cañiza editáronse os periódicos Nueva Cañiza (1927-1933) e La Cañiza (1932-1934).



Comarca da Paradanta
     A comarca da Paradanta é unha comarca galega situada na provincia de Pontevedra. A ela pertencen os concellos de Arbo, A Cañiza (a súa capital), Covelo e Crecente. 



     Limita ao norte coas comarcas de Vigo e do Ribeiro, ao leste con esta última e coa de Terra de Celanova, ao sur con Portugal e ao oeste coa do Condado.


     Ocupa unha extensión de 333,3 quilómetros cadrados e contaba cunha poboación de 13.226 habitantes no ano 2014.

MAPA

SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
XOAN ARCO DA VELLA